Θέσεις προς συζήτηση για πρακτικά βήματα κλιμάκωσης του αγώνα.
Προχθές βγήκε υπουργός τους στον ΑΝΤ και είπε πως δεν είναι αυτοί που γράφουν τους νόμους που υπογράφουν, αλλά άλλοι, εννοούσε η τρόϊκα, δηλαδή οι ξένοι, δηλαδή πως είναι δοσίλογοι με απλά ελληνικά.
Ο άλλος υπουργός που δεν είναι καν βουλευτής, κάνοντας κουρέλι κάθε έννοια συντάγματος και νομιμότητας, αρνείται να συμμορφωθεί με δικαστική απόφαση.
Όλα όσα μας έχουν φορτώσει τελευταία, ξεκίνησαν και στηρίζονται σε μια «δανειακή σύμβαση» (όπως την ονομάζουν) που δεν την έχουν καν ψηφίσει στη βουλή. Έβαλαν τους υποτακτικούς τους στη δικαιοσύνη να μας πουν πως αυτή δεν είναι διεθνής σύμβαση, καταξεφτιλίζοντας κι αυτόν τον θεσμό.
Έχουν καταλύσει και κουρελιάσει κάθε έννοια συντάγματος και νομιμότητας και αντί να έχουν συλληφθεί, να είναι στη φυλακή και να δικάζονται, αυτοί παριστάνουν τους κυβερνήτες και τους σωτήρες.
Ποιος μπορεί να πει αν έχουν όριο στην κατρακύλα τους;
Ποιος μπορεί να πει ποιο είναι το όριό τους, η κόκκινη γραμμή τους;
Τι θα τους σταματήσει;
Το σύνταγμα; Το έχουν ήδη κουρελιάσει.
Ο πολιτισμός τους; Τους ρωτάς πως θα ζήσουμε με 400 ευρώ και δεν απαντούν.
Τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να «αυτοκτονήσουν» περισσότερους έλληνες και να κάνουν μεγαλύτερα εγκλήματα; Εδώ η φαντασία οργιάζει.
Δεν έχουν όριο. Αυτός είναι ο φασισμός σήμερα. Αυτή είναι η απειλή. Δεν είναι τα ξόανα που παριστάνουν το πολιτικό κόμμα και κυνηγούν τους μετανάστες. Εδώ είναι ο φασισμός. Είναι οι εγκληματίες, οι δοσίλογοι που μας κυβερνούν.
Οι ναζί είχαν στοχοποιήσει τρεις κατηγορίες: τους εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και τους κομμουνιστές. Αυτοί παίρνουν αφορμή από κάποιο δείγμα διαφθοράς –της διαφθοράς, δηλαδή του όπλου που χρησιμοποίησαν οι ίδιοι για να επιβάλλουν το καθεστώς τους - μιας οποιασδήποτε κατηγορίας του πληθυσμού και επιτίθενται αδιακρίτως σε όλη αυτή την κατηγορία του πληθυσμού. Αυτό γινότανε και παλιότερα, πριν την κρίση, αν θυμόσαστε, αλλά «με μέτρο». Τώρα γίνεται πλέον με ρυθμό πολυβόλου. Είναι λοιπόν αυτός, σε σχέση με τον ναζισμό, ένας γενικευμένος φασισμός.
Απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους, σ ένα τέτοιο καθεστώς εγκληματιών και δοσίλογων, δεν μπορείς να βάλεις αίτημα ν ανακαλέσουν τις απολύσεις. Γιατί; Είναι σαν να τους προκαλείς να βρουν κι άλλους τρόπους να περάσουν τα μέτρα (τις απολύσεις ή ο,τιδήποτε άλλο) κι αν δεν τα καταφέρουν, να βρουν κι άλλα μέτρα για να ξεπεράσουν τα προηγούμενα. Και δεν έχει τέλος.
Λοιπόν πριν μας κλείσουν στους θαλάμους με τις ντουζιέρες, πριν μας οδηγήσουν στους φούρνους, πρέπει ν αντιδράσουμε τώρα που μπορούμε ακόμα.
Εδώ το αίτημα και ο μόνος στόχος πρέπει να είναι: κάτω οι εγκληματίες, κάτω οι δοσίλογοι, κάτω το καθεστώς χούντας και κατάλυσης του συντάγματος.
Ένα τέτοιο αίτημα δεν μπορεί να μπει από έναν κλάδο, από έναν επί μέρους αγώνα των εργαζομένων.
Εδώ πρέπει να μαζέψουμε τα κουρέλια μας και να καλέσουμε σε μια συμμαχία κι αγώνα μέχρι τέλους κάθε έναν που εναντιώνεται σ αυτή την κατάσταση. Κανένας δεν περισσεύει. Κανέναν δεν χαρίζουμε στους φασίστες. Εδώ δεν έχουν θέση οι ιδεολογίες. Εδώ θα παλέψουμε για την επιβίωσή μας, όχι καθενός χωριστά, αλλά της κοινωνίας την επιβίωση, σαν ανθρώπινης κοινωνίας. Μόνο έτσι έχουμε πιθανότητες να νικήσουμε.
Εγώ προτείνω αντί ν απομονωνόμαστε και να μένουμε ο καθένας μόνος του, είτε ατομικά είτε σαν κλάδος είτε σαν πολιτικές παρατάξεις, μέχρι να μας ξεκάνουν όλους, έναν-έναν,
να εκλεγούν αντιπροσωπείες όπου αυτό μπορεί να γίνει και να πάμε στις ηγεσίες όλων των φορέων των εργαζομένων και να τους καλέσουμε (δημόσια) σε δημόσιες συσκέψεις, όπου θα πρέπει να πάρουν θέση όλοι πάνω σ αυτό το ζήτημα που μόλις σας έθεσα:
Τι αγώνα, με τι αίτημα, θα κάνουμε σήμερα. Πως θα τον κάνουμε; Κι εκεί να πάρει θέση ο καθένας.
Εγώ είπα: Όλοι μαζί, συντονισμένα. Κανένας δεν περισσεύει. Δεν συζητάμε την ιδεολογία κανενός. Να πέσει το καθεστώς.
13 Δεκέμβρη 2012
Γιώργος Παπανικολάου
