ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Mε τον Δημήτρη Καζάκη

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ:

Α) ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ, ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥΣ, ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΟ ΤΙ ΚΑΚΟ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ…ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΟΜΩΣ ΕΥΣΧΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΡΩΤΗΜΑ: « ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΛΛΟΝ, ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ;»

Β) ΕΠΙΣΗΣ ΑΡΚΕΤΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ…ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ: ΕΙΤΕ ΜΕ ΕΥΡΩ ΕΙΤΕ ΜΕ ΔΡΑΧΜΗ, ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ «ΚΑΛΟΥΣ» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ…ΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ «ΚΑΚΟΥΣ» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΜΕΝΟΙ….

Ερώτηση Α: Το τι θα συμβεί με την παραμονή μας στο ευρώ δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Θα βιώσουμε, βιώνουμε ήδη, όλες τις καταστροφικές συνέπειες σαν οικονομία και σαν κοινωνία που τα παπαγαλάκια του ευρώ χρεώνουν σε τυχόν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει ικανή αγοραστική δύναμη ούτε για βενζίνη. Η ανεργία είναι σίγουρο ότι επίσημα θα υπερβεί το 30% έως το φθινόπωρο του 2013. Μέχρι την άνοιξη αυτού του χρόνου θα έχει γίνει δυσεπίλυτο το πρόβλημα που υφίσταται ήδη στην τακτική καταβολή των συντάξεων. Ταυτόχρονα καλπάζει το ιδιωτικό χρέος τόσο προς τις τράπεζες, όσο και προς το κράτος (εφορία). Το 60% του πληθυσμού δεν μπορεί να πληρώσει πια ούτε τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις του και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είναι αιχμάλωτο των επιλογών της δωσίλογης κυβέρνησης.

Ο πληθυσμός που θα βρίσκεται κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας θα αγγίξει ή και θα ξεπεράσει το 60% έως το τέλος του έτους. Από αυτό ένα 30% θα είναι σε τέτοια κατάσταση εξαθλίωσης που θα επιβιώνει από τα συσσίτια, ή τον δρόμο. Ο δείκτης θνησιμότητας του ελληνικού πληθυσμού θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ από την εποχή του πολέμου, ενώ ο δείκτης γεννήσεων θα χτυπήσει αρνητικό ρεκόρ για ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Ήδη το 2012 αποτέλεσε την χειρότερη χρονιά από άποψη αύξησης της θνησιμότητας του πληθυσμού και μείωσης των γεννήσεων στην Ελλάδα από την εποχή του εμφυλίου. Την ίδια ώρα μια μεγάλη μάζα ανθρώπων αρχίζει να ζει στο πεζοδρόμιο. Πάνω από 480 χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στον δρόμο μόνο στην περιοχή των Αθηνών μαζί με 200 χιλιάδες παιδιά.

Οι προβλέψεις είναι ότι μέσα στους επόμενους μήνες η αποκαλούμενη «ανθρωπιστική κρίση», θα πάρει διαστάσεις τέτοιες που ήδη οι αξιωματούχοι της ΕΕ προετοιμάζονται να χρηματοδοτήσουν μαζικά συσσίτια στην Ελλάδα για πάνω από 1 εκατομμύριο δικαιούχους. Άλλη μια κατάκτηση του ευρώ. Να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας τις αλήστου μνήμης εποχές της ΟΥΝΡΑ του εμφυλίου.

Την ίδια ώρα ενισχύεται από τις ίδιες τις αρχές της ευρωζώνης η μετανάστευση του πιο εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Η Γερμανία και δευτερευόντως η Γαλλία αντιμετωπίζουν τα ελλείμματα εξειδικευμένου δυναμικού που αφήνει πίσω της η κρίση και η μετανάστευση του δικού τους υψηλά εξειδικευμένου δυναμικού εκτός ζώνης ευρώ, με την ενίσχυση της κάλυψης των κενών με εξειδικευμένο δυναμικό από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου. Με τον τρόπο αυτό συμπιέζουν ακόμη περισσότερο τα μεροκάματα και τις διαλυμένες ήδη εργασιακές σχέσεις στην οικονομία τους.

Η κατάσταση της Ελλάδας δεν πρόκειται να βελτιωθεί ούτε καν σε επίπεδο αριθμών. Η χρεοκοπία θα συμπαρασύρει αργά ή γρήγορα όλες τις χώρες του ευρώ. Μαζί και την Γερμανία. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι δείκτες χρέους (ιδιωτικού και δημόσιου) στην ευρωζώνη αυξάνουν ραγδαία. Προκειμένου να επιβιώσουν οι μεγάλες ισχυρές οικονομίες με πρώτη την Γερμανία, ακολουθούν μια πολιτική βίαιης αφομοίωσης όλων των αξιοποιήσιμων περιουσιακών στοιχείων των άλλων κρατών μελών. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν πρώτα και κύρια οι Γερμανοί να αυξήσουν την οικονομική τους επιφάνεια προκειμένου να αντέξουν σαν οικονομία το δημόσιο και κυρίως το ιδιωτικό χρέος που συνεχίζει να καλπάζει. Όσο μπορούν να λεηλατούν οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις τους υπό την προστασία της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης και του υποτακτικού πολιτικού προσωπικού, οι Γερμανοί ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να συμβιβάσουν την αυξανόμενη υπερχρέωσή τους με την άνετη πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων. Αυτό εξυπηρετεί και η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιοποίησης με την κατάλυση των εθνικών κρατών ώστε να διευκολυνθεί το άνοιγμα των αγορών και το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων (δημόσιου και ιδιωτών) κάθε χώρας.

Μεσο-μακροπρόθεσμα η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι σίγουρο ότι θα φέρει πολέμους, καταστροφές και εξεγέρσεις πρωτοφανούς μεγέθους που θα προσιδιάζουν στον τριακονταετή πόλεμο που σάρωσε την Ευρώπη τον 17ο αιώνα. Η Ελλάδα υπό καθεστώς ευρώ και στα πλαίσια των διαδικασιών της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε κρανίου τόπος όπου θα κυριαρχεί η απόγνωση του φθίνοντος με ταχείς ρυθμούς γηγενούς πληθυσμού, ο διαμελισμός της πάλαι ποτέ εθνικής επικράτειας υπέρ επίδοξων επενδυτών της αρπαχτής, η κρατική και παρακρατική καταστολή σε επίπεδο εμφυλίου και όποιος δεν θα μπορεί να φύγει στο εξωτερικό θα φυτοζωεί σαν μετανάστης μέσα στην ίδια του την χώρα. Όπου βεβαίως σε λίγο δεν θα αναγνωρίζεται ούτε καν η ελληνική ιθαγένεια, υπέρ της ευρωπαϊκής και δεν θα μας ανήκει ούτε καν τυπικά μιας και θα είναι τμήμα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και επομένως μέρος της «συλλογικής κυριαρχίας», όπως την αποκάλεσε ο Μπαρόζο, δηλαδή της συλλογικής ιδιοκτησίας των Ευρωπαίων. Αν δεν βιαστούμε να κάνουμε κάτι, δεν θα αργήσουμε να τα βιώσουμε όλα αυτά μέσα από την αναβίωση του νεουφεδαρχισμού και της απολυταρχίας σε επίπεδο Ευρώπης υπό την κυριαρχία των τραπεζών και των αγορών κεφαλαίου.

Ερώτηση Β: Το ευρώ σαν κοινό νόμισμα μια Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, δεν έχει καμιά σχέση με το εθνικό νόμισμα. Το ευρώ είναι ιδιωτικό νόμισμα με στόχο την ενίσχυση της υπερεθνικής κυκλοφορίας κεφαλαίων τραπεζικών και επενδύσεων. Είναι ιδιοκτησία του ευρωσυστήματος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών τραπεζιτών και επενδυτών πέρα και πάνω από κάθε δυνατό έλεγχο από κράτη και λαούς. Υποτάσσεται αποκλειστικά τα ιδιωτικά συμφέροντα των αγορών κεφαλαίου και πουθενά αλλού. Εξυπηρετεί μόνο τους ισχυρούς παίχτες της διεθνούς χρηματαγοράς και η αξία του καθορίζεται από τις αναμετρήσεις ανάμεσα στις μεγάλες συγκεντρώσεις κεφαλαίου που αναζητούν κερδοσκοπικές κυρίως τοποθετήσεις εντός και εκτός ευρωζώνης.

Το εθνικό κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, ώστε να μην δημιουργείται χρήμα από το τίποτα. Το εθνικό κρατικό νόμισμα απηχεί την δυναμική της εθνικής οικονομίας και αντιστοιχεί στις συναλλαγές, την ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος, το εισόδημα και στις επενδύσεις της εθνικής οικονομίας. Αντιστοιχεί δηλαδή σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας. Αντίθετα από το νόμισμα που παράγουν οι ιδιωτικές τράπεζες με μόνο κριτήριο το κέρδος εκμεταλλευόμενες τις ανάγκες κεφαλαίου και χρήματος της οικονομίας.

Το εθνικό κρατικό νόμισμα αποτελεί την απάντηση της δημοκρατίας στην μονοκρατορία των ιδιωτικών τραπεζών και στο νεοφεουδαρχικό μονοπώλιο που ασκούσαν στην διάθεση του χρήματος. Με πολλούς αγώνες κατορθώθηκε να εισαχθεί το εθνικό κρατικό νόμισμα στις περισσότερες χώρες μόλις μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ώστε να απαλλαγούν οι κοινωνίες από την δικτατορία των τραπεζιτών. Το 1945 εθνικοποιείται η πρώτη κεντρική τράπεζα στον κόσμο, η Τράπεζα της Αγγλίας και από τότε ξεκίνησε ένα μεγάλο κύμα ίδρυσης εθνικών κρατικών νομισμάτων. Ειδικά σε χώρες σαν την δική μας με μεγάλα αναπτυξιακά και παραγωγικά ελλείμματα.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί η εισαγωγή του ευρώ μας γύρισε αιώνες πίσω. Όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά όλες τις χώρες της Ευρώπης που συμμετείχαν στο ευρωσύστημα. Με το ευρώ ο έλεγχος του νομίσματος και της έκδοσής του ξαναγύρισε στους ιδιώτες τραπεζίτες. Κι αυτή την φορά όχι σε μια χώρα, αλλά σε μια ολόκληρη σειρά χωρών όπου επιβλήθηκε καθεστώς ανοιχτών συνόρων και ελεύθερων συναλλαγών κεφαλαίου. Η ΕΚΤ είχε εξαρχής σαν μοναδική αποστολή να αφαιρέσει το εκδοτικό δικαίωμα από τα κράτη και την νομισματική κυριαρχία από τις κυβερνήσεις. Από την στιγμή που εισήχθηκε το ευρώ όποιος ήθελε χρήμα, ή κεφάλαια, θα έπρεπε να τα πάει να τα δανειστεί από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες δάνειζαν με όρους διεθνών αγορών.

Επιπλέον το ευρώ είναι νόμισμα σταθερής νομισματικής κυκλοφορίας κι έτσι ενώ εκφράζει άριστα την διόγκωση των συναλλαγών με χρέος δεν μπορεί να εκφράσει τις οικονομίες. Καμιά από τις οικονομίες της ευρωζώνης, ακόμη και τις πιο ισχυρές. Το ευρώ κόβεται και ράβεται ανάλογα με την κυκλοφορία του κεφαλαίου και μάλιστα του δανειακού κεφαλαίου στις αγορές της ευρωζώνης και παγκόσμια. Γι' αυτό και η σταθερότητά του προϋποθέτει μεγάλους όγκους δανεισμού, μεγάλες αγορές χρέους, υπερτροφικές τελικά τράπεζες, χρηματαγορές και επενδυτικά κεφάλαια. Με ένα τέτοιο νόμισμα σε κυκλοφορία καμιά οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει την υπερχρέωση. Ακόμη και η Γερμανική, παρά τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια του ευρώ η Γερμανική οικονομία υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος της, ενώ εκτινάχτηκε σε πρωτοφανή επίπεδα το ιδιωτικό χρέος της.

Όσο πιο ελλειμματικές ήταν οι οικονομίες της ευρωζώνης τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες για δανεισμό και κέρδη πρόσφεραν στις τράπεζες. Γι’ αυτό και η προτίμηση της επέκτασης της ευρωζώνης σε χώρες με τρομακτικές ανάγκες εισροής κεφαλαίων. Όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση μιας χώρας από ξένα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας για τις τράπεζες. Μέσα στο ευρώ οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία να μετατρέψουν χώρες που πριν ήταν εξαγωγικές κατά κύριο λόγο οικονομίες σε κεφάλαια, σε εισαγωγικές κάτω από την πίεση των ανοιχτών συνόρων και της ανώτερης παραγωγικότητας κυρίως της Γερμανίας.