Η Μεγάλη Ληστεία Παπανδρέου...‏

From: Nicolas Kaloy

Date: July 25, 2013

Subject: Η Μεγάλη Ληστεία Παπανδρέου... Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδα

 

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΟΥΣΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΔΗΛ. ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΑ Ή ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Και γιατί, το 1984, στο βιβλίο μου “Ο Μαρξιστικός Μύθος” έγραφα:

“Η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι΄τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική. Αλλά ο λαός τον ...εψήφιζε!”

Dr Nicolas Kaloy-Καλογερόπουλος, Geneva

 =======================================================================

Η Μεγάλη Ληστεία Παπανδρέου… Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
 Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη…
του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.  «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα.  Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος.  Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα.  Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής.  Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα.  Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία.  Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών.  Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή».  Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο».  Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1].  Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

Η δημιουργία των μηχανισμών

Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις.  Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα.  Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς».  Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε – να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα.  Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ).  Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2].  Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!  Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.

Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες.  Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία.  Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία.  Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ).  Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000.  Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».

Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά.  Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

Αριθμοί και γεγονότα

Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά.  Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα.   Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου.  Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.

Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων.  Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων.  Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου.  Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της.  Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.

Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.

Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του.  Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.

Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς.  Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ.  Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση.  Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.  Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.

Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν.  Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ.  Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη.  Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

http://athensreviewofbooks.gr

Πηγές

[1] Στάμος Ζούλας, “Όσα δεν έγραψα…”, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.


[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax


[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, “Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος” 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.


[4] Νικόλαος Θέμελης, “Τον δρόμον τετέλεκα”, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

 ***

δια την αντιγραφή   http://citypressblog.wordpress.com/2013/07/05/η-μεγάλη-ληστεία-παπανδρέου-ο-σοσιαλι/

 

Στο δρομο για καποιους φορους που δεν μπορεις να πληρωσεις.‏

Να ένας καινούργιος νόμος από την Ελληνική Κυβέρνηση (που ουσιαστικά υπακούει πλήρως στη Τρόικα).

Χωρίς δικαστήριο σου παίρνουν το σπίτι σου γιατί χρωστάς κάποιους φόρους. Φτάνει να το αποφασίσει ένας υπάλληλος της Φορολογικής Διοίκησης

Κινδυνεύει το ΕΠΑΜ; Και αν ναι, από ποιους;

του Δημήτρη Καζάκη

Τα μέλη του ΕΠΑΜ ειδικά τους τελευταίους μήνες απέδειξαν ότι μπορούν να βρεθούν επάξια στην πρώτη γραμμή του αγώνα δίνοντας το δικό τους ξεχωριστό στίγμα σε επίπεδο αιτημάτων και δράσης. Το απέδειξε η παρέμβαση του ΕΠΑΜ στην ΕΡΤ που κέρδισε τις εντυπώσεις από εχθρούς και φίλους. Το απέδειξε η δράση του σε ολόκληρη την Ελλάδα που αλλάζει τα δεδομένα και ανατρέπει συσχετισμούς. Το απέδειξε η ανταπόκριση του απλού κόσμου στις θέσεις και τις παρεμβάσεις του, που χάρις σ’ αυτόν διαρρηγνύεται το βαρύ πέπλο της σιωπής από το κατεστημένο των ΜΜΕ και του επίσημου καθεστώτος.

Τα μέλη του ΕΠΑΜ που συνεχίζουν τη δράση τους στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι σήμερα το καθήκον μας. Είτε το θέλουν, είτε δεν το θέλουν τα μαγειρεία του καθεστώτος, το ΕΠΑΜ αναδεικνύεται στον μοναδικό πόλο έναντι του στημένου διπολισμού του επίσημου πολιτικού και κομματικού συστήματος. Αυτό που αντιπροσωπεύει το ΕΠΑΜ.... τρομοκρατεί εχθρούς και άσπονδους φίλους. Όχι μόνο γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη με άμεση, συγκεκριμένη και απόλυτα ρεαλιστική πρόταση εξουσίας στον αντίποδα του κυρίαρχου καθεστώτος, αλλά και η μόνη που θεμελιώνεται στην αυτοτελή δράση του ίδιου του λαού. Είναι η μόνη που απευθύνεται κατευθείαν στον ίδιο τον λαό, στον απλό κόσμο, μακριά από εντεταλμένες δήθεν πρωτοπορίες, σχήματα και πολιτικές συνιστώσες που τάχα έχει ανάγκη ο λαός για να εκφραστεί.

Τα πράγματα πλέον είναι πολύ απλά: ή αυτοί, ή εμείς. Η διαχωριστική γραμμή διακρίνεται πια ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού, ακόμη και από τον πιο αρχάριο στα πολιτικά πράγματα. Από την μια μεριά οι δοσίλογοι και οι συνοδοιπόροι τους στην αριστερά. Κι απ’ την άλλη οι πατριώτες δημοκράτες που αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή αυτονομία έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών που έχουν βγάλει στο σφυρί την Ελλάδα. Στην ημερήσια διάταξη έχει ήδη μπει η αναγκαία ριζική ανατροπή του καθεστώτος με στόχο την κατάκτηση της δημοκρατίας από τον ίδιο τον λαό. Έχει ήδη δημιουργηθεί η «κρίσιμη μάζα» μέσα στον κόσμο, τον απλό κόσμο, που απαιτείται για κάτι τέτοιο. Έχει κατανοήσει το πλήρες αδιέξοδο και αναζητά μια πιθανή διαφυγή προς το μέλλον, το δικό του μέλλον.

Αυτό που λείπει είναι να κατανοήσει αυτή η «κρίσιμη μάζα» τον τρόπο της ριζικής ανατροπής, τον τρόπο που μπορεί να ανατρέψει άμεσα, πρακτικά και συθέμελα το σημερινό καθεστώς. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την γενική πολιτική απεργία με βασικό μοχλό την λειτουργική κατάληψη σε παραγωγικές μονάδες και βασικούς μηχανισμούς του κράτους.

Κανείς άλλος, εκτός από το ΕΠΑΜ, δεν κάνει τόσο συστηματική δουλειά για να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι τη σημασία της λειτουργικής κατάληψης στις σημερινές συνθήκες σαν πρώτο βήμα της γενικής πολιτικής απεργίας. Κανείς άλλος, εκτός του ΕΠΑΜ. Και κερδίζουμε έδαφος μέρα τη μέρα καθώς οι εργαζόμενοι αηδιασμένοι από τις πουλημένες ηγεσίες της δεξιάς και της αριστεράς, αλλά και μπουχτισμένοι από συνδικαλιστικές δράσεις με σκοπό την εκτόνωση, αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το ΕΠΑΜ έχει βαρύ καθήκον. Θα πρέπει να εκλαϊκεύει σε βαθμό τέτοιο ώστε να γίνει κτήμα του απλού κόσμου και άμεση πρακτική ανάγκη η λειτουργική κατάληψη και η ενότητα του αγώνα στη βάση των πολιτικών στόχων της ανατροπής. Το ΕΠΑΜ είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη που ξέρει πώς να το κάνει. Το απέδειξε στην ΕΡΤ. Όμως απαιτείται δουλειά στη γειτονιά και στους χώρους δουλειάς όσο ποτέ άλλοτε. Η δουλειά του Μετώπου σ’ αυτούς τους χώρους είναι που θα κάνει την διαφορά. Όλα τα άλλα είναι για το θεαθήναι, για την τιμή των όπλων και για αυτοκατανάλωση. Τα αφήνουμε για όλους εκείνους τους πολύ «επαναστάτες» που είναι εντελώς εθισμένοι στην αυτοϊκανοποίηση.

Πολύ περισσότερο σήμερα όπου η μια θρυαλλίδα διαδέχεται την άλλη καθώς το επίσημο καθεστώς θέλει πάση θυσία να τελειώσει το ταχύτερο δυνατό την δουλειά που έχει αναλάβει. Η συγκυρία προσφέρεται όσο ποτέ άλλοτε όχι μόνο για να απαλλαγεί ο απλός κόσμος από τα πολιτικά ερείπια του εμφυλίου σε δεξιά και αριστερά που τον στοιχειώνουν ακόμα και έχουν θέσει την ίδια την επιβίωση την δική του και της πατρίδας του εν κινδύνω, αλλά και από τους κομματικούς μηχανισμούς που τον κρατούν υπόδουλο στο χώρο δουλειάς.

Κάθε μέρα, βήμα το βήμα, η κοινωνία αποκαθάρεται από τα σκουπίδια του παλαιοκομματικού συρφετού που την κρατούσε σε καταστολή. Όσο κι αν προσπαθούν ο νέος δικομματισμός που θέλουν να στήσουν με τις εφεδρείες του σε δεξιά και αριστερά δεν πρόκειται να σταθεί. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Καταρρέει ήδη μέσα στον κόσμο πριν καν σταθεί. Κανένα από τα επίσημα κόμματα δεν πρόκειται να επιβιώσει αυτής της κατάστασης. Κι αυτή είναι μια από τις πιο θετικές συνέπειες της σημερινής κρίσης. Μαζί τους θα χαθούν μια για πάντα και οι κομματικοί στρατοί, όλοι αυτοί που πάνω και πέρα απ’ όλα βάζουν το συμφέρον της διεστραμμένης ιδεολογίας τους, δηλαδή του κόμματός τους, δηλαδή του δικού τους ιδιοτελούς χώρου έναντι του λαού και της χώρας.

Απέναντί τους ποιος μπορεί να σταθεί; Το ΕΠΑΜ έχει αποδείξει την αξία του και γι’ αυτό έχει προκαλέσει τώρα τελευταία το μένος εχθρών και άσπονδων φίλων. Ολόκληρος ο συρφετός έχει αλυχτήσει σε διαδίκτυο και μη. Ανίκανοι και ανήμποροι να αντιμετωπίσουν το ΕΠΑΜ και τους Επαμίτες πρόσωπο με πρόσωπο μέσα στην κοινωνία, έχουν ανοίξει τον βόρβορο της συκοφαντίας, της λάσπης, της προβοκάτσιας. Συνεχίστε έτσι. Σας ικετεύουμε συνεχίστε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη μας δίνετε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιο δυνατοί γινόμαστε όσο συνεχίζετε να αποδεικνύετε με τον τρόπο σας ότι τα αφεντικά σας μας τρέμουν. Και μην ανησυχείτε θα έρθει η στιγμή να λύσουμε τους ανοιχτούς λογαριασμούς μας με όλα τα τρωκτικά του καθεστώτος. Να είστε σίγουροι ότι στα ελικόπτερα με τα οποία θα διαφεύγουν – αν το κατορθώσουν – τα αφεντικά σας, δεν θα υπάρχει χώρος για εσάς και τότε οι ανώνυμοι θα γίνουν επώνυμοι και οι κουκουλοφόροι θα φανερώσουν το βδελυρό τους πρόσωπο. Ο καιρός – αγαπητές κυρίες και κύριοι – ο καιρός γαρ εγγύς.

Δίπλα σ’ αυτούς βέβαια υπάρχουν πάντα και οι άσπονδοι φίλοι του ΕΠΑΜ. Ξέρετε για ποιους λέω. Για όλους αυτούς που δήθεν νοιάζονται για την ενότητά του και ενδιαφέρονται να το «επανιδρύσουν» κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Είναι όλοι αυτοί που νοιάζονται να το σύρουν σε συνεργασίες με τελειωμένους και μιλάνε για ενότητα ενώ πυροδοτούν κάθε λογής καυγάδες, διχόνοιες και τριβές. Έτσι έχουν μάθει μια ολόκληρη ζωή θητείας σε ότι πιο απεχθές γκρουπούσκουλο γέννησε η αποσύνθεση των χώρων της αριστεράς.

Είναι όλοι αυτοί που θέλουν δήθεν το ΕΠΑΜ πιο ριζοσπαστικό, αλλά αυτοί είναι απόντες από κάθε δράση, από κάθε αγώνα εκεί που είναι ο ζωτικός χώρος του Μετώπου, δηλαδή στις γειτονιές. Αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ερείπια αποτυχημένων ιδεολογιών και ακόμη πιο αποτυχημένων σχημάτων του περιθωρίου, απόντες απ’ όλες τις μεγάλες μάχες του καιρού μας, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Πώς είναι δυνατόν το ΕΠΑΜ και μια χούφτα νοικοκύρηδες, απλοί άνθρωποι του μόχθου, απαίδευτοι στις χλωμές θεωρίες μιας άλλης εντελώς ξεπερασμένης εποχής που την στοίχειωσαν μέχρι αηδίας, να καταφέρουν αυτό που όλοι αυτοί οι μεγάλοι «επαναστάτες» δεν κατόρθωσαν; Πώς είναι δυνατό να κατορθώνουν να κερδίζουν ακροατήρια, που αυτοί ούτε καν πλησίασαν; Πώς είναι δυνατό να πείθουν και να εδραιώνουν τις ανατρεπτικές θέσεις τους μέσα στον κόσμο, όταν αυτοί τρέμουν μόνο και μόνο με την ιδέα ότι πρέπει να δώσουν την μάχη της γειτονιάς;

Γι’ αυτό το ΕΠΑΜ θα πρέπει να «επανιδρυθεί», γιατί έχει χάσει την επαναστατική του ορμή. Και μας το λένε ποιοι; Οι απόντες! Οι άνανδροι που όποτε τους χρειάστηκε το κίνημα αυτοί είχαν πάντα πιο σοβαρές ασχολίες, ενώ αυτοί το θυμήθηκαν μόνο όταν ξέμειναν από λεφτά και το ΕΠΑΜ ήταν μια καλή διέξοδος για να τους γλυτώσει από τον δικαστικό κλητήρα. Έτσι είναι όλοι οι μεγάλοι «επαναστάτες», αυτοί έχουν πάντα δίκιο όταν κατάφωρα συκοφαντούν, όταν παραχαράσσουν θέσεις και γεγονότα, όταν είναι τόσο θρασύδειλοι που δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν ενώπιος ενωπίω μέσα στις ανοιχτές διαδικασίες του Μετώπου όπου θα αντιμετωπίσουν αντίλογο, αλλά σκοπό τους είναι να κάνουν με κάθε τρόπο ζημιά. Δικαίωμά τους. Η γλίτσα μπορεί να σε κάνει να γλιστρήσεις, αλλά όλοι την σιχαίνονται.

Εμείς τη δουλειά μας. Αυτή που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα απ’ όλους. Δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν. Ο εχθρός το γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Γι’ αυτό και έχει κινητοποιήσει τις τελευταίες εφεδρείες του εναντίον μας: τους άσπονδους φίλους. Εμείς απλά τους λέμε: έχουμε ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα στο οποίο κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μας παραβγεί. Ξέρουμε να μιλάμε με τον κόσμο, τον απλό κόσμο, τον κανονικό κόσμο, εκείνον που ξέρει τι θα πει μεροκάματο και που αρνείται να μπει σε καλούπια εγχειριδίου. Και του μιλάμε εκεί που βρίσκεται, δηλαδή στις γειτονιές, στα χωριά και στους χώρους εργασίας. Και ξέρουμε να του μιλάμε στη γλώσσα του, αλλά και να τον πείθουμε για μια ανατροπή τόσο ριζοσπαστική όσο δεν έχει φανταστεί καμιά από τις χλωμές θεωρίες της επανάστασης του εγχειριδίου που προσκυνάνε σαν εικόνισμα τα διάφορα ερείπια της αριστεράς και του αναρχισμού.

Όσο κι αν προσπαθούν εχθροί και άσπονδοι φίλοι, το ΕΠΑΜ είναι αμετακίνητο, βράχος σωστός στα πιστεύω του. Δεν μας νοιάζει τι λένε. Εμείς δεν πρόκειται να ταυτιστούμε με κανένα από τα παρακλάδια της καθεστωτικής δεξιάς και της ξεπουλημένης αριστεράς. Ούτε με τα φύρδην μίγδην θραύσματα, αποτέλεσμα της κατάρρευσής τους. Με εμάς ο εμφύλιος τελειώνει μια και καλή. Οι πολιτικές δυνάμεις που δημιούργησε ο εμφύλιος για να κρατά διχασμένο τον λαό σε δεξιά και αριστερά, παραπαίουν και εμείς δεν θα τους κάνουμε την χάρη να ενταφιαστούμε μαζί τους. Όποιος θέλει είναι ελεύθερος να τους ακολουθήσει στον τάφο. Το ΕΠΑΜ δεν πρόκειται να το κάνει. Θα τους πολεμήσουμε με πείσμα μέχρι το τέλος. Μέχρι την απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας από ολόκληρο το καθεστώς και τις δυνάμεις που το αναπαράγουν από τα δεξιά και τα αριστερά.

Η ανατροπή του καθεστώτος από τον ίδιο τον λαό στο έδαφος της κατάχτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας θα σαρώσει τόσο την δεξιά, όσο και την αριστερά. Είναι τόσο σίγουρο όσο μια μαθηματική πρόταση. Θα σαρώσει κομματικούς μηχανισμούς και ιδεολογικά κολλήματα για να αποκαλύψει τις πραγματικές αντιθέσεις μέσα στον ίδιο τον λαό και στην κοινωνία στην πορεία του προς την πρόοδο.

Θα γεννήσει αναγκαστικά νέες πολιτικές δυνάμεις που θα σέβονται και θα υπηρετούν τον λαό παλεύοντας για το βάθεμα όλο και περισσότερο της δημοκρατίας, όπου η ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης, αλλά και η αποφασιστική συμμετοχή στη διοίκηση της χώρας ακόμη και της τελευταίας νοικοκυράς, δεν θα επιτρέπει τη συγκρότηση κομματικών στρατών που νέμονται την εξουσία στο όνομα του φιλελευθερισμού, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της λαϊκής εξουσίας, ή της νέας νοηματοδότησης του κομμουνισμού. Όλες αυτές οι διεστραμμένες ιδεολογίες, που κοιτούν ανάποδα την κοινωνία και πάντα με όρους χειραγώγησης, θα σαρωθούν όπως ο ούριος άνεμος διαλύει τα βαριά σύννεφα που κρύβουν τον δρόμο.

Κι εμείς είναι σίγουρο ότι θα είμαστε εκεί για να γιορτάσουμε την νίκη μαζί με τον λαό μας ελεύθερο και αληθινά κυρίαρχο στον τόπο του για πρώτη φορά μετά την απαλλαγή του από τον Οθωμανικό ζυγό. Αρκεί να μην χάσουμε το δρόμο μας. Κι αυτός είναι ένας: μέσα στις γειτονιές, στα χωριά και στους χώρους δουλειάς. Με τον απλό κόσμο, με τον κόσμο που δεν σκέφτεται με ιδεολογήματα, αλλά αντιμετωπίζει τη ζωή απλά και με βάση το πρακτικό συμφέρον του. Δεν έχουμε στιγμή για χάσιμο. Τώρα κρίνονται τα πάντα.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τους αρχοντοχωριάτες της ιδεολογίας, ούτε καν μέσα στις γραμμές μας. Αφήστε τους να τους γελοιοποιήσει η ίδια η ζωή όπως το κάνει δεκαετίες τώρα. Ο λαός είναι εκεί έξω και μας περιμένει. Περιμένει να εμπνευστεί για να τελειώσει μια κι έξω με τους δοσίλογους και τα τσιράκια τους. Από εμάς εξαρτώνται όλα. Κι ας αφήσουμε όλους του άλλους να παίζουν το «κίνημα» με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θεαθήναι, για την δική τους προσωπική αυτοϊκανοποίηση με τις μάζες να τους παρακολουθούν απαθείς και με οίκτο.

ΕΡΕΥΝΑ ΑΤΤAC* ΑΥΣΤΡΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ἙΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΣΩΣΗ’

 

 

 

* ΑΤΤAC=Οργάνωση υπέρ της φορολόγησης των χρηματιστηριακών συναλλαγών προς όφελος των πολιτών.

 

Πρωτότυπο:

http://www.attac.at/news/detailansicht/datum/2013/06/17/greek-bail-out-77-went-into-the-financial-sector.html

 

Από τον Μάρτιο του 2010, η Ευρωπαική Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν καταβάλει 206,90 δισ. ευρώ σε 23 δόσεις για την λεγόμενη «Ελληνική Διάσωση». Ωστόσο δεν έχουν παράσχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ως προς την ακριβή χρήση αυτού του τεράστιου ποσού δημοσίου χρήματος. Γι αυτόν τον λόγο η ΑΤΤAC Αυστρίας εκπόνησε μελέτη σχετικά με το θέμα αυτό: τουλάχιστον το 77% των χρημάτων διάσωσης αποδόθηκε αμέσως ή εμμέσως στον χρηματιστηριακό τομέα.

Τα αποτέλεσματα αναλυτικά:

 

• 28,13% (58,2 δισ. ευρώ) χρησιμοποιήθηκαν για την ανακεφάλαιωση των ελληνικών τραπεζών  αντί για την αναδιάρθρωση και εξορθολογισμό του ήδη πολύ μεγάλου και ετοιμοθάνατου τομέα  και αντί να αφεθούν οι τράπεζες να πληρώσουν τις ζημίες τους.

 

• 48,98% ( 101,331 δισ. ευρώ ) πήγαν στους δανειστές του Ελληνικού Κράτους:

 

-περίπου τα μισά απ’αυτά (55,44 δισ. ευρώ) χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή των ώριμων ομολόγων δημοσίου αντί να αφήσουν τους δανειστές να υποστούν το ρίσκο της επένδυσής τους, για την οποία είχαν ήδη εισπράξει τόκο στο παρελθόν.

 

-34,60 δισ. ευρώ χρησίμευσε ως κίνητρο, ώστε οι δανειστές να δεχθούν το λεγόμενο «κούρεμα» τον Μάρτιο του 2012.

 

-11,30 δισ. ευρώ χρησιμποποίηθηκε για την επαναγορά χρέους τον Δεκέμβριο του 2012, όταν δηλ το Ελληνικό Κράτος επαναγόρασε άχρηστα σχεδόν ομόλογα από τους δανειστές του.

 

§  22,46% ( 43,70 δισ. ευρώ) πήγε στον εθνικό προυπολογισμό ή δεν βρέθηκαν στοιχεία

 

§  0,43% (0,9 δισ. ευρώ ) χρησιμοποίηθηκε ως εισφορά της Ελλάδας στο νέο ταμείο διάσωσης ESM

 

Πηγή των στοιχείων : www.attac.at/uploads/media/backgroundmaterial_bailout_english.pdf

 

Το συμπέρασμα της Lisa Mittendrein της ΑΤΤAC είναι ότι «ο σκοπός των πολιτικών ελίτ δεν είναι η διάσωση του πληθυσμού της Ελλάδας αλλά η διάσωση του χρηματηστηριακού τομέα. Χρησιμοποίησαν εκατοντάδες δισεκατομμυρίων δημοσίου χρήματος για να σώσουν τράπεζες και άλλους οικονομικούς παίκτες –και ιδίως τους ιδιοκτήτες τους – από την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν».

Οι πολιτικές ελίτ διαστρεβλώνουν την κοινή γνώμη σχετικά με τα «πακέτα διάσωσης»

Αυτά τα ευρήματα αντικρούουν την θέση που έλαβαν δημοσίως Ευρωπαίοι πολιτικοί ότι δήθεν αυτός που ωφελήθηκε από τα λεγόμενα «πακέτα διάσωσης» είναι ο Ελληνικός λαός. Μάλλον αυτός πληρώνει για την διάσωση των τραπεζών και δανειστών υφιστάμενος άγρια λιτότητα και τις  συνεπακόλουθες καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες.

 

Ωφελούνται οι δισεκατομμυριούχοι και τα επενδυτικά κεφάλαια υψηλού ρίσκου (hedge funds)

Μεταξύ αυτών που πραγματικά διεσώθησαν είναι η ‘συμμορία’  του πολυδισεκατομμυριούχου Λάτση, μία από τις πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας, κάτοχοι μεγάλου αριθμού μετοχών της τράπεζας «Eurobank Ergasias», η οποία διασώθηκε από το κράτος.

Οι κερδοσκόποι επωφελήθηκαν επίσης: κατά την επαναγορά του χρέους τον Δεκέμβριο του 2012 , το ‘hedge fund’Third Point έβαλε στην τσέπη 500 € εκατομμύρια ευρωπαικού δημοσίου χρήματος.

«Όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής Μπαρόζο, αποκαλεί την λεγόμενη ελληνική διάσωση πράξη αλληλεγγύης, πρέπει κάποιος να ρωτήσει: "Αλληλεγγύη με ποίον;"», σχολιάζει η Mittendrein.

 

Επιπλέον 34,60 δισ. ευρώ σε πληρωμές τόκων

Το πολύ το 22,46% ( 43,7 δισ. ευρώ) του συνολικού ποσού πήγε, όπως είδαμε, στον εθνικό προυπολογισμό. Ωστόσο, το ποσόν αυτό πρέπει να εξεταστεί μαζί με άλλες δημόσιες δαπάνες κατά την ίδια περίοδο, οι οποίες δεν ήταν προς όφελος του γενικού πληθυσμού. Περισσότερο από 34,6 δισ. ευρώ πληρώθηκαν πάλι σε δανειστές ως τόκοι πληρωμών για ληξιπρόθεσμα ομόλογα του δημοσίου (2⁰ τετράμηνο 2010 -4⁰ τετράμηνο 2012). Επιπλέον, το Ελληνικό Κράτος δαπάνησε ακόμα 10,20 δισ. ευρώ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς ( 2010 & 2011). Σύμφωνα με  πηγές,  το Βερολίνο και το Παρίσι πίεζαν την Αθήνα να μην διακόψει τις δαπάνες για στρατιωτικό εξοπλισμό γιατί αυτό θα είχε επίπτωση στις Γερμανικές και Γαλλικές εταιρείες όπλων.

 

Δεν είναι η πρώτη διάσωση τραπεζών

Σύμφωνα με την Mittendrein «η λεγόμενη ελληνική διάσωση κατέληξε να είναι ακόμα μία διάσωση των τραπεζών και των πλούσιων ιδιωτών». Οι Τράπεζες της Ευρώπης έλαβαν 670 δισ. ευρώ απευθείας κρατική υποστήριξη (μη συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων) από το 2008. Παρ’όλ’αυτά, ο χρηματο- πιστωτικός τομέας στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη παραμένει ασταθής. Αυτό αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά με την πρόσφατη αποδέσμευση 2 επιπλέον δόσεων μεγέθους 23,20 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών από το 2012.

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι πολιτικές ηγεσίες  αποτυγχάνουν να εφαρμόσουν τους αναγκαίους κανόνες

Το «κούρεμα» του Ελληνικού Κράτος χτύπησε τις ντόπιες τράπεζες τόσο σκληρά που το κράτος αναγκάστηκε να ξαναδανειστεί ώστε να τις διασώσει με 1,00 δισ. ευρώ  «Στα 5 χρόνια που πέρασαν από το ξέσπασμα της κρίσης, οι ευρωπαίοι πολιτικοί απέτυχαν να ρυθμίσουν τις αγορές και να υιοθετήσουν ένα καθεστώς χρεωκοπίας των τραπεζών. Έτσι οι φορολογούμενοι αναγκάζονται ακόμη να να βοηθούν σε περίπτωση ζημιών, ενώ οι τραπεζίτες δεν χάνουν τίποτα. Οι κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν να παρέχουν αυτήν την δυνατότητα εκβιασμού στον χρηματο-οικονομικό τομέα», σχολιάζει η Mittendrein.

 

.....και διασώζουν τον διεφθαρμένο  Ελληνικό τραπεζικό τομέα

Το εξοργιστικό είναι ότι δισεκατομμύρια από τα χρήματα της διάσωσης πηγαίνουν σε Ελληνικές τράπεζες , αν και μερικές μόνον απ΄αυτές πληρούν τις προυποθέσεις καταφεύγοντας σε ύποπτες μεθόδους. Το 2012 ένα ρεπορτάζ του Reuters απεκάλυψε τις σκαναδαλώδεις πρακτικές των τραπεζών μέσω μέσω μια ‘πυραμίδας’ offshore εταιρειών πετώντας επισφαλή δάνεια η μία στην άλλη. Αυτό το έκαναν ώστε να εμφανιστούν ακόμα ελκυστικές για το ιδιωτικό κεφάλαιο και συγχρόνως ότι πληρούν τα κριτήρια για κρατική αναχρηματοδότηση. «Ενώ οι Ευρωπαικές και Ελληνικές πολιτικές ελίτ απαιτούν αίμα και δάκρυα από τον μέσο Έλληνα πολίτη, κάνουν τα στραβά μάτια στις μυστικές συμφωνίες μεταξύ οικονομικών ολιγαρχών, οι οποίοι είναι πρακτικά οι κυρίως οφελημένοι των χρημάτων διάσωσης που δόθηκαν στην Ελλάδα» , επιβεβαιώνει η οικονομολόγος Μαρίκα Φραγκάκη, μέλος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς και ιδρυτικό μέλος της ATTAC Ελλάδας.

 

Αδιαφανής διαχείριση των δημοσίων πόρων

«Τα αποτέλεσματά μας  αποκαλύπτουν ότι ο κύριος σκοπός των κυβερνήσεων σε σχέση με την διαχείριση χρέους μετά το 2008 υπήρξε η διάσωση των περιουσιών των πλουσίων. Οι πολιτικές ηγεσίες αποδέχονται ανεργία , φτώχεια και μιζέρια – για να σώσουν έναν ετοιμοθάνατο χρηματοπιστωτικό τομέα. Η Αυστριακή κυβέρνηση συμμετείχε σ’αυτήν την απάνθρωπη τακτική επί χρόνια επίσης» , προσθέτει η  Mittendrein. «Επιπλέον, είναι ανησυχητικό ότι οι επικεφαλής της Τρόικα και του EFSF δεν δίνουν κανέναν λογαριασμό για το πού πάνε τα χρήματα. Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι η ΕΕ δημοσιεύει εκατοντάδες σελίδες αναφορών αλλά δεν διευκρινίζει το πού ακριβώς πήγαν τα χρήματα» , εξηγεί η EFSF. «Κάνουμε έκκληση στους υπευθύνους να επιβάλουν αληθινή διαφάνεια και να αποδείξουν ποίος ακριβώς ωφελείται απ’αυτά τα χρήματα».

 

Χρειάζεται ριζοσπαστική αλλαγή πολιτικής

Χρειάζεται μια ριζοσπαστική αλλαγή του τρόπου διαχείρισης της Ευρωπαικής κρίσης χρέους. «Οι κυβερνήσεις μας σώζουν τις τράπεζες και τους πλούσιους με δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ενώ υποκρίνονται στους ψηφοφόρους τους ότι τα χρήματα προορίζονται για τον Ελληνικό λαό. Αυτό πρέπει να σταματήσει», απαιτούν οι Mittendrein και Πουλαντζάς. « Οι ‘πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν’ τράπεζες πρέπει να κοπούν στα δύο και να επιστρέψουν στην υπηρεσία του κοινού καλού αντί να επιδίδονται σε ιδιωτικά κέρδη», είναι το συμπέρασμα της Mittendrein.

Ακόμα πιο περίεργες λεπτομέρειες:

Η μελέτη της ATTAC έφερε στο φως διάφορες παράξενες λεπτομέρειες της λεγόμενης «ελληνικής διάσωσης»

 

• Αρκετές φορές η ΕΕ και το ΔΝΤ καθυστέρησαν δόσεις  του δανείου που είχαν υποσχεθεί για εβδομάδες ή για μήνες με σκοπό την άσκηση πίεσης στην Ελληνική Δημοκρατία : 1. το φθινόπωρο του 2011 για να αποτραπεί δημοψήφισμα με θέμα την λιτότητα, 2.τον Μάιο/Ιούνιο του 2012 για να αυξήσουν τις πιθανότητες των «μνημονιακών» κομμάτων στις εθνικές εκλογές. Καθυστερώντας τις δόσεις, η Τρόικα εξανάγκασε την Ελληνική κυβέρνηση να εκδώσει βραχυπρόθεσμα ομόλογα, ώστε να αποφύγει την άμεση χρεωκοπία. Καθώς τα ομόλογα ωριμάζουν μέσα σε μερικές εβδομάδες ή μήνες , αυξάνεται ο τόκος, ο οποίος με την σειρά του αυξάνει το σύνολο του Ελληνικού δημοσίου χρέους. Αυτό είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η μείωση του χρέους δεν είναι το κύριο μέλημα της Τρόικας αλλά μάλλον μία πρόφαση για περαιτέρω καταστροφή του κράτους προνοίας και των εργασιακών δικαιωμάτων.

 

• Η δόση ύψους 1 δισ. ευρώ  που εκταμιεύθηκε τον Ιούνιο του 2012 χρησιμοποίηθηκε πρωτίστως για την υποχρεωτική εισφορά της Ελλάδας στον ESM σε αντικατάσταση του EFSF.  Έτσι, ο EFSF χρηματόδοτησε τον διάδοχό του όχι απευθείας αλλά μέσω αύξησης του Ελληνικού δημοσίου χρέους.

 

• O Klaus Regling, διευθύνων σύμβουλος του EFSF και του ESM, άλλαξε μεταξύ πολιτικής και χρηματοπιστωτικού τομέα αρκετές φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του. Πριν να τεθεί επικεφαλής του EFSF, εργάστηκε με τη σειρά για την Γερμανική κυβέρνηση, για το ‘hedge fund’ Moore Capital Strategy Group, για την Διεύθυνση Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαικής Επιτροπής, και για το ‘hedge fund’ Winton Futures Fund Ltd.  Έτσι ο Regling αποτελεί ένα συμβολικό παράδειγμα της ανάμειξης πολιτικής και αγορών, γεγονός που εξηγεί εν μέρει τον λόγο για τον οποίο η πολιτική διαχείρισης του χρέους εκ μέρους της ΕΕ στοχεύει πρωτίστως στην διάσωση του χρηματοπιστωτικού τομέα.

 

• Σύμφωνα με τον Ετήσιο Ισολογισμό οι δαπάνες για το προσωπικό του EFSF ανήλθαν το 2011 σε 3,1 εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου για τον EFSF εργάστηκαν 12 άνθρωποι , άρα δαπανήθηκαν περίπου 258 χιλιάδες ευρώ κατ΄άτομο. Ο δε Klaus Regling υποτίθεται ότι κερδίζει 324 χιλιάδες ευρώ συν τα μπόνους κάθε χρόνο. Άνθρωποι που βγάζουν τόσα χρήματα επιτηρούν την μείωση του ελάχιστου μεικτού μισθού των Ελλήνων από 580 ευρώ σε 510 ευρώ...