του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τις 24 Απριλίου του 2004, όταν η Κύπρος, που από την αρχαιότητα πολεμάει με τους δυνατούς της γης, κατάφερε να μείνει όρθια σε μια από τις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της. Το ΟΧΙ του Ελληνοκυπριακού λαού σταμάτησε στην Λευκωσία τούς «ληστές με το ένα χέρι» της υπερεθνικής αρπαγής και της αφασικής παγκόσμιας Νέας Τάξης, που θέλουν να αντικαταστήσουν τις σημαίες με πειρατικές νεκροκεφαλές.
Η απάντηση του Τάσσου και της λαϊκής ετυμηγορίας, ότι δεν παραδίδουμε την δημοκρατική πατρίδα για να «αγοράσουμε ελπίδα» και φούμαρα, που μας πλασσάρουν οι έμποροι της «ιστορικής αμνησίας», ήταν μάθημα σύγχρονης στρατηγικής.
Σήμερα, η συμμορία των ίδιων αρπακτικών της δυτικής ολιγαρχία αντεπιτίθεται σε όλα τα μέτωπα με τη μάσκα της «τροϊκανής» επιτροπείας και το πρόσχημα της χρεωκοπίας σε Ελλάδα και Κύπρο.
Μετά την κοινωνική διάλυση που έφερε η χρεοκρατία και την εσωτερική κατοχή, έρχεται η ώρα να ολοκληρωθεί η εθνική αιμορραγία από τους «συμμάχους» και την δωσιλογική κομπανία τους.
Η «προδοσία» δεν είναι ένας χαφιές που ανοίγει μια κερκόπορτα… Είναι το αποτέλεσμα της δράσης λίγων συνειδητών προδοτών και πρακτόρων, περισσότερων όμως εξηρτημένων και κοντόφθαλμων ηγετών.
Οι τελευταίες δεκαετίες βρίθουν απ’ αυτούς, όπως και από την παραπλανητική προπαγάνδα που διεγείρει την ανασφάλεια των πολιτών και σπέρνει τον φόβο ώστε να παραλύσουν οι αντιστάσεις τους. Ο Αττίλας ήταν πάντα εδώ και οι νέοι «βάρβαροι» κατέφθαναν από παντού με τον απατηλό μανδύα του κοσμοπολιτισμού!
Η σκοτεινή πλευρά ενός προδιαγεγραμμένου τέλους
Το πρόβλημα του Κυπριακού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδίων των «θαλάσσιων» αγγλοσαξονικών δυνάμεων, της ανάγκης να ενισχυθεί η ασφάλεια του Ισραήλ και των σιωνιστικών βλέψεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Γι ‘αυτό σχεδιάσθηκε η διχοτόμηση της ενιαίας και ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι γιατί νοιάστηκαν για τα συμφέροντα του 18% των Τουρκοκυπρίων (εκτουρκισμένων Ρωμιών στην πραγματικότητα).
Ο αμερικανικός σχεδιασμός υπήρχε εξ αρχής μέσα στις συμφωνίες για την κυπριακή ανεξαρτησία, αν και η ιστορία δεν το έχει καταγράψει. Επίσημα έγγραφα από το βρετανικό γραφείο Αποικιών, ωστόσο, αποκαλύπτουν ότι οι συμφωνίες αυτές βασίστηκαν σε μια αμερικανική ιδέα, την «αρχή της ανεξαρτησίας», που εξετάστηκε κατά την διάρκεια μυστικής συνάντησης Αμερικανών με Βρετανούς αξιωματούχους στο Λονδίνο, τον Σεπτέμβριο του 1957.
Γνώριζαν όλοι εξ αρχής ότι στο νησί είχε παραχωρηθεί «ανάπηρη ανεξαρτησία», όπως φαίνεται από έναν διάλογο του τότε Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Φατίν Ζορλού, με τον Βρετανό ομόλογό του.
Έτσι, προϋπήρχαν πολύ πριν τον Ιούλιο του 1974 ένα σωρό αποσταθεροποιητικές συνιστώσες του Κυπριακού που, αν λειτουργούσαν όλες μαζί την κατάλληλη στιγμή, η συνισταμένη θα ήταν τα τραγικά αποτελέσματα που γνωρίζουμε. Οι κυριότερες ήταν:
α) Μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης, που θεωρήθηκαν ως ήττα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ξεκινά μια εμφύλια διένεξη μεταξύ των Ελληνοκυπρίων για το θέμα της Ένωσης. Ανάμεσα στις δύο παρατάξεις χώθηκαν και οι μεγάλες δυνάμεις, οι μυστικές υπηρεσίες, οι Βρετανοί πράκτορες που δρούσαν στο νησί και δεν συμμαζεύεται...
Από εκεί και πέρα άρχισε ένας φαύλος κύκλος: συνωμοσίες, πολιτικές δολοφονίες, ΙΔΕΑ, ΕΟΚΑ, ΤΜΤ, ΕΟΚΑ Β’, σχέδια για εθνοκαθάρσεις κλπ... για τα οποία έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδων.
β) Με την χούντα όλα αυτά κορυφώνονται στην Κύπρο και μεταφέρεται και εκεί ο ίδιος εσωτερικός συσχετισμός, η ίδια φαγωμάρα που υπήρχε και στην Ελλάδα με αποκορύφωμα την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας το 1967, που εξασφάλιζε την άμυνα του νησιού.
Οι Αμερικανοί, τόσο στις κρίσεις του 1964 όσο και το 1967, απέτρεψαν τους Τούρκους γιατί φοβόντουσαν τις συνέπειες ενός ελληνοτουρκικού πολέμου. Το 1974 έδωσαν το πράσινο φως γιατί είχαν την σιγουριά ότι αυτό ΔΕΝ θα γίνει. Άλλη μια απόδειξη της ευρύτερης συνωμοσίας.
γ) Πέρα από τα βασικά μόττο «η προδοτική χούντα των Αθηνών» ή «οι άφρονες συνταγματάρχες» κ.ά., η τραγωδία της Κύπρου είναι και η αντανάκλαση των πολιτικών εκείνων της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας, είτε των συντηρητικών είτε των «δημοκρατικών» της κυπριακής πολιτικής ελίτ, που ήταν κατασκευάσματα των Άγγλων.
δ) Όταν ήλθε στην Αθήνα η πολιτική ηγεσία, δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τον δεύτερο Αττίλα. Η απάντηση φαίνεται ότι βρίσκεται στο περίφημο «Σεμινάριο της Ρώμης» όπου αποφασίστηκε η τύχη της Κύπρου, τον Νοέμβριο του 1973.
Ο ιστορικός Νίκος Ψυρρούκης, βαθύς γνώστης του Κυπριακού, συνήθιζε να λέει μέχρι τον θάνατό του: «Η Δημοκρατία ήλθε στην Ελλάδα δωρίζοντας την Κύπρο στους Τούρκους»!
Επόμενο ήταν να μην ανοίξει ποτέ πραγματικά ο Φάκελλος της Κύπρου, να μην αποδοθούν ευθύνες, να μην τιμωρηθεί κανείς...
Αλλά, και όταν μετά επιχειρήθηκε από τον Ανδρέα το άνοιγμα του Φακέλλου, κατά την διάρκεια των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, αποκαλύφθηκαν πολύ δυσάρεστα στοιχεία για το σύνολο της Ελληνικής και Κυπριακής ηγεσίας, που θεωρήθηκαν «επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα». Ο Φάκελλος σφραγίσθηκε ως απόρρητος και κλειδώθηκε στα συρτάρια...
Είναι ολοφάνερο ότι η εισβολή είχε σχεδιασθεί από πριν.
Τούρκος συνταγματάρχης, που ανακρίθηκε πριν αφεθεί ελεύθερος με εντολή άνωθεν, ομολογεί ότι είχε μπει στην Κύπρο με πολιτικά μαζί με άλλους ...300 αξιωματικούς από τις 5 Ιουλίου 1974 για να προετοιμάσει την εισβολή.
Το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου ήταν η αφορμή. Το ζητούμενο ήταν ο διχασμός των Ελλήνων. Και τους το προσφέραμε στο πιάτο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Ιουλίου τα δύο υπερσύγχρονα, για την εποχή τους, ελληνικά υποβρύχια (αγορασμένα μόλις από την Γερμανία) βρίσκονταν λίγα μόνο μέτρα ανοιχτά της Κερύνειας. Τα υποβρύχια αυτά έφεραν συνολικά 40 πυραύλους-τορπίλλες και μπορούσαν να καταδυθούν σε βάθος διακοσίων μέτρων όπου δεν θα εντοπίζοντο από τα τουρκικά πλοία. Όλοι συμφωνούν ότι, με βάση τις τεχνικές δυνατότητές τους αλλά και τις ικανότητες των ελληνικών πληρωμάτων, εάν κτυπούσαν τον εχθρό, θα είχαν καταβυθίσει εντός ...ολίγων λεπτών ΟΛΟ τον τουρκικό αποβατικό στόλο.
Αντιθέτως, οι Έλληνες και ξένοι ενορχηστρωτές της «μεγάλης προδοσίας» έδωσαν εντολή στα δύο υποβρύχια, που είχαν αγοραστεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού, να απομακρυνθούν πάραυτα από την Κύπρο και να παραδώσουν ουσιαστικά τους Ελληνοκύπριους επί σφαγή στους Τούρκους.
ε) Ο ρόλος των ξένων υπήρξε άκρως συνωμοτικός, όχι όμως ότι αυτό είχε κρίνει εξ αρχής την έκβαση της μάχης. Ναι μεν το πράσινο φως δόθηκε από την CIA, αλλά το «κάστρο έπεσε από μέσα». Τα πολυβολεία στην βόρεια ακτή της Κύπρου ήταν εγκαταλειμμένα.
Συγκλονιστικές λεπτομέρειες αναφέρονται στο «Ημερολόγιο» του Τούρκου στρατηγού Μπετρεντίν Ντεμιρέλ: «Σαν αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, η Εθνική Φρουρά ήταν διεσπαρμένη σ’ ολόκληρο το νησί, ενώ οι πιθανές ακτές απόβασης αφέθηκαν αφύλακτες»...
Παρ’ όλες τις ίντριγκες και τις συνωμοσίες, η Ελλάδα δεν ήταν χωρίς φίλους ούτε στις ΗΠΑ ούτε στην Ευρώπη. Ο Κίσσινγκερ, ορκισμένος εχθρός του Μακαρίου, όταν στις 29 Ιουλίου αναγκάσθηκε να τον δεχθεί στο Στέητ Ντηπάρτμεντ, βρέθηκε προ εκπλήξεως... Όλο το προσωπικό του Στέητ Ντηπάρτμεντ είχε βγει στους διαδρόμους και υποδεχόταν με εκδηλώσεις θαυμασμού και θερμά χειροκροτήματα τον Αρχιεπίσκοπο.
Δυστυχώς, η προδοσία, ο διχασμός και η αδελφοκτόνος έριδα, που έχουν χαράξει την Ελληνική ιστορία διαχρονικά, δεν άφησαν κανένα περιθώριο να στηριχθεί μια ανθεκτική αντεπίθεση απέναντι στην τουρκική αδηφαγία και την ευρω-ατλαντική συνωμοσία.
Το ότι το παιγνίδι ήταν «στημένο» αποδεικνύεται από τα όσα είπε ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Κάλαχαν στον Κίσσινγκερ, στις 14 Αυγούστου: «Λοιπόν, σκεπτόμουν –από στρατιωτικής απόψεως- ότι προφανώς οι Τούρκοι θα συνεχίσουν έως ότου φθάσουν μέχρι αυτής της γραμμής που έχουν τραβήξει στον χάρτη και, κυνικώς ομιλούντες, ας ελπίσουμε ότι θα το κάνουν στα γρήγορα... Εσείς δεν θα δράσετε, εμείς δεν θα δράσουμε μονομερώς και ο ΟΗΕ θα φύγει από την μέση».
Ενώ μάλιστα οι Τούρκοι παραβίαζαν κατάφωρα την εκεχειρία κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων στην Γενεύη, ο Κάλαχαν παρέλαβε στις 10 Αυγούστου μια άκρως απόρρητη επιστολή από το βρετανικό Επιτελείο Αμύνης, η οποία ανέφερε τα εξής: «Ο τουρκικός στρατός αναζητά αφορμή για να συνεχίσει τις επιχειρήσεις...».
Έτσι, ενώ οι Τούρκοι προετοίμαζαν καθαρά τον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ σε όλα τα μέτωπα, εμείς ...συγκαλούσαμε συσκέψεις επί συσκέψεων και διαβουλεύσεις στο βρόντο.
Κούφια ανακοινωθέντα, ανοησίες και ψεύδη απευθύνονταν στον Ελληνικό λαό και στους νέους που διαδήλωναν στους δρόμους της Αθήνας για να συγκαλύψουν το ξεπούλημα, ενώ η ατιμία της «ανακωχής» και των άσκοπων διαβουλεύσεων εξασφάλισε στην Άγκυρα την ασφαλή ενίσχυση και προώθηση των δυνάμεών της απέναντι στις διαλυμένες και αποδιοργανωμένες δυνάμεις της Εθνοφρουράς.
Οι Τούρκοι, με μεγάλη υπεροπλία πλέον, έκαναν περίπατο... Την αυγή της 14ης Αυγούστου και ώρα 05:00, άρχισε ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ με τριπλή επίθεση προς Μόρφου, προς Αμμόχωστο και προς Λευκωσία. Η επίθεση εκδηλώθηκε με μεγάλες δυνάμεις πεζικού, πυρά πυροβολικού και αεροπορίας. Πολλοί εθνοφρουροί υποχωρούντες εγκλωβίστηκαν και σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίσθηκαν στην περιφέρεια της Αμμοχώστου. Καραβάνια οι πρόσφυγες γέμιζαν τους δρόμους προς την Λάρνακα. Τουρκικά άρματα εντόπιζαν τους τραυματίες και περνούσαν σαδιστικά από πάνω τους... Η εγκατάλειψη της Αμμοχώστου, για να πραγματοποιηθούν τα Βρετανο-τουρκικά σχέδια της διχοτόμησης, ήταν το αποκορύφωμα της συνωμοσίας. Σε μια συνομιλία μου με την πρώην υπουργό Παιδείας της Κύπρου Κλαίρη Αγγελίδου, κάτοικο Αμμοχώστου τότε, μου εξομολογήθηκε πως τα χαράματα της 15ης Αυγούστου, ενώ κοιμόντουσαν ανύποπτοι, άκουσαν τρομερές εκρήξεις. Ήταν το ελληνικό ναυτικό, το οποίο ανατίναζε τις αποθήκες πυρομαχικών και αποχωρούσε, αφήνοντας την πόλη στο έλεος του Θεού... Είχαν λάβει εντολές από την Αθήνα. Οι Τούρκοι δεν είχαν φανεί ακόμα στον ορίζοντα. Κανείς από τους κατοίκους και τους πρόσφυγες από τον πρώτο ΑΤΤΙΛΑ, που είχαν συγκεντρωθεί εκεί, δεν περίμενε ότι θα μπουν στην Αμμόχωστο. Κάποιοι, όμως, γνώριζαν ότι θάρθουν...
Να, γιατί η Αμμόχωστος γίνεται σήμερα το «κερασάκι» στην τούρτα της ολοκληρωτικής απεμπόλησης της ελληνικής, κυπριακής, οντότητας. Το τυρί στην φάκα της δήθεν διζωνικής, δικοινοτικής «ομοσπονδιακής λύσης» προς «όφελος της σταθερότητας και της ειρήνης».
Οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι επικίνδυνοι γι’ αυτό που είναι ως «Κύπριοι», αλλά ως έχοντες ελληνική συνείδηση.
Είναι χαρακτηριστική η πρώτη αναφορά προς την βασίλισσά τους, όταν οι Άγγλοι πήραν το νησί: «Μεγαλειοτάτη, είναι ένα νησί πολύ όμορφο, πολύ πλούσιο, με πολύ εργατικούς κατοίκους, που βρίσκεται στην πιο κατάλληλη θέση για τα συμφέροντά μας... Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ...καλοί άνθρωποι έχουν μια εμμονή: πιστεύουν βαθύτατα ότι είναι Έλληνες!».
Για δέκα χρόνια, μετά την συντριπτική απόρριψη από τους Ελληνοκυπρίους του Σχεδίου Ανάν, το γνωστό ευρω-ατλαντικό μπλοκ του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» είχε αναδιπλωθεί. ‘Ομως, η επικίνδυνη για τον ελληνισμό δράση αυτού του «λόμπυ» πολιτικών, διπλωματών, δημοσιογράφων, καθηγητών και αναλυτών «δεξαμενών σκέψης» καθώς και άλλων πολιτειακών και οικονομικών παραγόντων συνεχιζόταν. Υπονόμευε συστηματικά τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα και την εθνική στρατηγική στη βάση της, θεμελιακά λανθασμένης, άποψης ότι:
Ελλάδα και Κύπρος είναι δύο κράτη που –όλως τυχαίως, ε;...- έχουν ...«ορισμένα κοινά συμβολικά σημεία αναφοράς» (γλώσσα, θρησκεία) αλλά όχι κατ’ ανάγκην «κοινά γεωπολιτικά συμφέροντα»! Κι ότι δήθεν η Αθήνα ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της προς την Κύπρο με την ένταξη στην Ε.Ε. (Την ίδια ώρα ο Ερντογάν τούς πετάει κατάμουτρα ότι η Κύπρος είναι «η Δόξα και η Τιμή της Τουρκίας» και ότι δεν τους νοιάζει να μπουν σε καμμιά Ε.Ε. αν χρειάζεται να την απεμπολήσουν... αυτή την τιμή).
Το Κυπριακό αντιμετωπίζεται, με λίγα λόγια, σαν ένας μπελάς που η ελληνική νεοταξική πολιτική ελίτ πρέπει όσο πιο γρήγορα μπορεί ...να ξεφορτωθεί και συγχρόνως στον τομέα των ελληνοτουρκικών να μην διεκδικεί τίποτα, ενώ η Τουρκία διεκδικεί τα πάντα.
Είτε το θέλουν είτε όχι, όμως, οι «νενέκοι», το Κυπριακό είναι πρόβλημα παράνομης εισβολής της Τουρκίας και κατοχής εδαφών ανεξάρτητης χώρας-μέλους του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Όσοι νομίζουν ότι μια διχοτομική λύση στην Κύπρο, που θα νομιμοποιήσει με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο την εισβολή της Τουρκίας, θα αφήσει τον υπόλοιπο ελληνισμό ανεπηρέαστο, πλανώνται πλάνην οικτρά.
Γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ένα και το αυτό μέσα από χιλιάδες χρόνια ιστορίας.
Ένα παλιό κυπριακό μοιρολόγι λέει «δεν ειν’ το χρέος χαμόγελα και γλυκοχαιρετούρες, δεν είναι λόγια η λευτεριά, καμώματα ο αγώνας, παρά ‘ναι χαροπάλαιμα σ’ αλώνι ματωμένο».
Σε ένα τέτοιο αλώνι σέρνεται σήμερα η Κύπρος, καλά μπλοκαρισμένο και περίφραχτο από τους Επικυρίαρχους. Κι ακολουθεί η Ελλάδα.
Θα αφήσουμε την Κύπρο προδομένη να χαθεί; Τον τόπο μας βορά στα ληστρικά συμφέροντα και την ντόπια αντεθνική υποτέλεια; Για να μη χάσουμε τι; Την υποβάθμιση κάθε ποιότητας ζωής, την καθημερινή σκουπιδολογία, την σκλαβιά στις πολυεθνικές και τις τράπεζες, την ανεργία; Για την χαμοζωή σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά-οδοστρωτήρα της ιστορίας, των παραδόσεων, του πολιτισμού;...
Δεν υπάρχει άλλη απάντηση από ένα νέο ΟΧΙ!
15 Φεβρουαρίου 2014
