Του Δημήτρη Καζάκη
Μετά τις εκλογές οι ποδοσφαιρόφιλοι του είδους, αλλά και οι
γνωστοί μας στηλοβάτες της έγκριτης - πλην άτιμης - δημοσιογραφίας, βιάστηκαν
να βγάλουν την ετυμηγορία: οι Έλληνες τρομοκρατούνται με το εθνικό νόμισμα και
την έξοδο από το ευρώ. Τα "κόμματα της δραχμής" ηττήθηκαν κι επομένως
το όλο ζήτημα μπορεί να θεωρείται λήξαν. Οι αναλύσεις ποικίλουν. Από ηλίθιες,
που απλά χυδαιολογούν και βγάζουν τα απωθημένα τους με αφορμή το εκλογικό
αποτέλεσμα. Έως εμβριθείς, που αναζητούν
στον ψυχισμό του Έλληνα, αυτό που τον τρομάζει με το νόμισμα.
Βλέπετε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ξεφτιλίστηκαν και
κατατροπώθηκαν στις αντιπαραθέσεις όλο το προηγούμενο διάστημα και απέδειξαν
τόσο στο επίπεδο της επιστήμης, όσο και στην πράξη πόσο μεγάλα μηδενικά είναι.
Τέτοιο ξεβράκωμα μπροστά σ' ολόκληρο τον ελληνικό λαό σε επιτήδειους της
καθηγητικής έδρας, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής απ' όλους τους χώρους,
δεν υπήρξε ποτέ ξανά. Τώρα όλοι αυτοί αναζητούν την δικαίωσή τους στο εκλογικό
αποτέλεσμα, όπως ο ένοχος που κρύβεται μέσα στον όχλο για να μην τον
εντοπίσουν, ή όπως ο βλαξ που αισθάνεται περήφανος όταν η βλακεία του και
μάλιστα η διατεταγμένη γίνεται της μόδας.
Η αλήθεια βέβαια είναι μία. Το νόμισμα δεν είναι επιλογή. Όποιο
φετβά και να εκδόσει η διατεταγμένη δημοσιογραφία και πολιτική, το ζήτημα του
νομίσματος θα παραμείνει κορυφαίο ζήτημα. Κι ο λόγος είναι απλός. Το νόμισμα
δεν είναι κάτι αδιάφορο, όπως μας λένε οι μανιχαιστές και οι δοκισίσοφοι της
πολιτικής. Συνδέεται άρρηκτα με σχέσεις εκμετάλλευσης, καταπίεσης και
κυριαρχίας. Είτε το ξέρει και το συνειδητοποιεί ο κόσμος, είτε όχι.
Το ευρώ έχει δημιουργηθεί για να εκφράζει την κυριαρχία των
τραπεζών στην ευρωζώνη. Η ίδια η ύπαρξή του συνδέεται οργανικά με την βιωσιμότητα
των τραπεζικών κολοσσών, των αγορών κεφαλαίου, της κερδοσκοπίας του χρήματος
και όχι με την βιωσιμότητα των οικονομιών μέσα στην ευρωζώνη. Το γεγονός αυτό
έχει οδηγήσει σε μια κρίση που με όρους οικονομικής και νομισματικής ένωσης,
είναι και θα παραμείνει ανυπέρβλητη.
Για όσους ξέρουν να "διαβάζουν" τα δεδομένα,
ξέρουν πολύ καλά ότι ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ έχει αρχίσει και
καταρρέει. Κάθε μέτρο στήριξης του νομίσματος, κάθε προσπάθεια αυστηρότερης
εφαρμογής δημοσιονομικής "ολοκλήρωσης", κάθε βήμα να γίνει η ΕΕ ένα
νέο υπερκράτος, θα φέρνει όλο και πιο κοντά την κατάρρευση ολόκληρου του οικοδομήματος.
Ήδη σήμερα η ευρωζώνη βρίσκεται στις παραμονές μιας δύνης
αποπληθωρισμού. Έχει μπει ήδη σε τροχιά και κανένα μέσο νομισματικής πολιτικής
δεν πρόκειται να την διασώσει. Ότι κι αν κάνει η ΕΚΤ. Τίποτε δεν μπορεί να
γίνει για να διασωθεί το ευρώ. Μόνο που η κατάρρευση της ευρωζώνης δεν θα είναι
μια διαδικασία διάλυσης των συμβατικών δεσμών ανάμεσα στα κράτη μέλη. Θα
καταρρεύσει με τέτοιον πάταγο που θα συντρίψει τα κράτη μέλη και θα γεννήσει
τέτοιες αντιπαραθέσεις που δικαίως ο Χέλμουτ Σμιτ πρόσφατα τις παρομοίασε με
την περίοδο αμέσως πριν τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη.
Όσο λοιπόν θα βλέπουμε και θα ζούμε την κατάρρευση της
Ελλάδας ως πρελούδιο της κατάρρευσης ολόκληρης της ευρωζώνης. Όσο θα
γελοιοποιούνται όλοι αυτοί που λένε ότι το νόμισμα δεν έχει σημασία, από το
απλό ερώτημα, "που θα βρείτε τα χρήματα;" Τόσο το ζήτημα του εθνικού
κρατικού νομίσματος θα αναγεννιέται από τα ίδια πράγματα όχι σαν μια
εναλλακτική επιλογή, αλλά σαν την μόνη διέξοδο από το σημερινό πλήρες αδιέξοδο.
Γι' αυτό κι ας μην προτρέχει κανένας. Το ζήτημα του
νομίσματος παραμένει στο τραπέζι για όλη την κοινωνία. Και θα παραμένει από τα
πράγματα στο τραπέζι μέχρι και η τελευταία νοικοκυρά, ακόμη κι ο τελευταίος
συνταξιούχος που πάσχει από άνοια ή αλτσχάιμερ, αντιληφθεί τη σημασία του. Ίσως
όχι έγκαιρα για να σώσει τον εαυτό του και την χώρα του. Ίσως όχι πριν γίνει
παρανάλωμα του πυρός η Ελλάδα και η Ευρώπη. Πάντως ένα είναι απολύτως σίγουρο.
Την σημασία του εθνικού κρατικού νομίσματος θα την αντιληφθεί ακόμη κι ο πιο
ανόητος. Έστω κι αν κάτι τέτοιο συμβεί λίγο πριν το τέλος.
Πηγή: «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ»
