Η
κρίση που αντιμετωπίζουμε παγκόσμια δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν είναι ένας
απλός οικονομικός κύκλος, όπου η οικονομία κάνει τον κύκλο της και θα επανέλθει
στην προτέρα κατάσταση ανάπτυξης, εισοδημάτων, απασχόλησης. Η κρίση αυτή έχει
ιστορικές διαστάσεις. Έχει οδηγήσει σε μια βαθύτατη ύφεση που ορισμένοι έχουν
χαρακτηρίσει ως "κύκλο στασιμότητας". Κανείς δεν βλέπει φως στο
τούνελ. Κανείς δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί πώς θα βγει η παγκόσμια οικονομία
από το αδιέξοδο.
Ένα
είναι σίγουρο. Δεν μπορούν να επιτευχθούν ούτε καν οι ρυθμοί ανάπτυξης της
δεκαετίας πριν από το κραχ του 2008. Επομένως, όποιος ελπίζει ότι οι δουλειές
θα ανοίξουν, ή έστω ότι θα επανέλθουμε στην κατάσταση προ της χρεοκοπίας, απατάται
οικτρά.
Το
παγκόσμιο σύστημα των αγορών έχει μπλοκάρει και δεν μπορεί να επανεκκινήσει την
οικονομία, παρά μόνο με όρους απίστευτης κερδοσκοπίας και λεηλασίας σε
παγκόσμιο επίπεδο. Μόνο που οι μηχανισμοί αυτοί λιντσάρουν κυριολεκτικά την
πραγματική οικονομία, κυρίως το εισόδημα και την απασχόληση παγκόσμια. Κι έτσι
επιδεινώνουν την κατάσταση της ύφεσης.
Πρόκειται
για έναν φαύλο κύκλο που κανένα κράτος, κανένας υπερεθνικός οργανισμός, καμιά
αγορά δεν μπορεί να σπάσει. Διότι, οι συσσωρεύσεις μέσων κερδοσκοπίας και
αγυρτείας με μετοχές, παράγωγα, ομόλογα και πιστωτικά προϊόντα συνεχίζουν να
πνίγουν όσο ποτέ άλλοτε την πραγματική οικονομία και τις ανάγκες της σε
παραγωγή, εισόδημα, απασχόληση και άμεσες επενδύσεις.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα είναι
μια παντελώς ανοχύρωτη χώρα. Είναι ένα προνομιακό οικόπεδο για όποιον σχεδιάζει
αρπαχτές, επιδρομές και πολέμους για αλλαγές συνόρων. Είναι μια χρεοκοπημένη
χώρα που προορίζεται να κατακερματιστεί προκειμένου να εκποιηθεί. Η πορεία της
φαίνεται να έχει προκαθοριστεί από τους δανειστές και τις αγορές.
Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει αυτά τα
δεδομένα είναι ο λαός. Κι αυτό μόνο αν αντιληφθεί σε τι κατάσταση βρίσκεται, σε
τι αδιέξοδο τον έχουν οδηγήσει και τι καλείται να υπερασπιστεί. Και η πατρίδα
ενός λαού, που αποτελεί το λόγο ύπαρξης της ίδιας της ιστορικής του υπόστασης,
την υπερασπίζεται κανείς όχι με ραγιαδισμό, όχι με το σκύψιμο του κεφαλιού
στους τυράννους ελπίζοντας να τον λυπηθούν. Η ιστορία μας δείχνει τον ένα και
μοναδικό δρόμο.
Η
Ελλάδα σήμερα ζει μέσα σ΄ένα εξαιρετικά επικίνδυνο κοινωνικό και πολιτικό
τέλμα, την ίδια ώρα που θεσμικά και οικονομικά καταρρέει ολοκληρωτικά. Την ίδια
ώρα που ξένες δυνάμεις και κέντρα – σε συνεργασία με το ντόπιο κατεστημένο -
της έχουν επιβάλλει αποικιακό καθεστώς κατοχής, προχωρούν όλο και πιο αδίστακτα
στην εξόντωση του ελληνικού λαού, στην εκποίηση της εθνικής επικράτειας και
στην αναθεώρηση όλων των βασικών γνωρισμάτων που συνθέτουν την ύπαρξη του
ελληνικού κράτους.
Το
ίδιο το κράτος έχει μεταβληθεί σ' έναν απόλυτα εχθρικό μηχανισμό οικονομικής
και φυσικής καταστολής του Έλληνα πολίτη, στερώντας του όλα τα βασικά
ανθρώπινα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Στόχος
του είναι να φτωχοποιήσει τον μέσο Έλληνα, να τον πνίξει στα χρέη ώστε να μην του
μείνει ίχνος εισοδήματος και περιουσίας, εκτός από ένα πενιχρό, αμφίβολο και
υπό αίρεση μεροκάματο. Έτσι ώστε να γίνει έρμαιο της καθημερινής επιβίωσης,
μετανάστης μέσα στον ίδιο τον τόπο του.
Το καθεστώς προχωρά βήμα το βήμα
προετοιμάζοντας την τελική αναμέτρησή του με τον ελληνικό λαό. Ξέρει πολύ καλά
ότι η κοινωνική οργή θα ξεσπάσει αργά ή γρήγορα. Άλλωστε χωρίς την ολοκληρωτική
συντριβή του λαού μέσα από μια ανοιχτή και ενδεχομένως αιματηρή αναμέτρηση, δεν
μπορεί να προχωρήσει στην ολοκληρωτική διάλυση της χώρας και τον εθνικό της
ακρωτηριασμό. Για να τα καταφέρει όμως το καθεστώς θα πρέπει πρώτα να συνθλίψει
κάθε ελπίδα του απλού κόσμου, να του στερήσει κάθε δυνατότητα συλλογικής άμυνας
και οργάνωσης.
Για
να μπορέσει να αναμετρηθεί μαζί του, όταν και όποτε αποφασίσει το ίδιο, χωρίς
να υπάρχει ο κίνδυνος να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο και αποφασισμένο λαό. Να
μπορέσει να επιβάλλει όρους καταστολής με μισθοφόρους και ιδιωτικοποιημένες
δυνάμεις ασφαλείας με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προκειμένου στην
κομματιασμένη Ελλάδα να μπορούν οι επίδοξοι επενδυτές να διασφαλίσουν τις
επενδύσεις τους.
Μπροστά
σ’ αυτή την κατάσταση, ο λαός μας φαίνεται να είναι ανοργάνωτος και η
απροστάτευτος, όσο ποτέ άλλοτε. Η απαισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον του,
καθώς και η απογοήτευση τον οδηγεί στην
απελπισία και την απόγνωση.
Σήμερα,
ενώ σιχαίνεται όσο ποτέ άλλοτε το πολιτικό κατεστημένο του τόπου μας,
εξακολουθεί να αποζητά διεξόδους μέσω αυτού του ίδιου του κατεστημένου,
ελπίζοντας να τελειώσει το μαρτύριο του.
Αυτό άλλωστε του λένε από όλο το φάσμα
του πολιτικού συστήματος. Ενώ όσοι υποτίθεται ότι μιλούν εξ ονόματός του,
φροντίζουν να οδηγούν από τη μια ταπεινωτική ήττα στην άλλη κάθε τομέα και
κλάδο που ξεσηκώνεται, κάθε εκδήλωση αγωνιστικής έξαρσης μέσα στο λαό. Ο λαός
μας απογοητεύεται από αγώνες για την τιμή των κομματικών όπλων, από απεργίες
χωρίς αντίκρισμα και κινητοποιήσεις με στόχο τόσο στενά αιτήματα που
προδικάζουν την ήττα και την ταπείνωση μπροστά στην αλαζονεία των κυβερνώντων.
Οι
κομματικές ηγεσίες των συνδικάτων, με απανωτές ήττες, οδηγούν τον λαό να
γυρίζει την πλάτη του σε κάθε οργανωμένη και συλλογική κινητοποίηση. Μαθημένοι
στην ήττα, ανοργάνωτοι και διασπασμένοι γινόμαστε εύκολος αντίπαλος για ένα
τόσο αδίστακτο και φονικό καθεστώς όπως το σημερινό.
Το ΕΠΑΜ θα πρέπει όσο ποτέ άλλοτε να
αναδειχθεί μέσα στην κοινωνία, μέσα στο λαό μας ως φάρος ενότητας και
παράδειγμα οργανωτικής ανάπτυξης. Αυτό είναι βασικό κριτήριο της δράσης κάθε
Επαμίτισας και Επαμίτη, κάθε πυρήνα, κάθε οργάνου του μετώπου.
Όπως
και στην πρώτη μετεκλογική μας ανακοίνωση επισημαίνεται, παραμένει σοβαρό το
πρόβλημα της αναγνωρισιμότητας του Μετώπου, των προταγμάτων και της δράσης του
από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτήν δεν μπορούμε να την περιμένουμε
από τα ΜΜΕ, ούτε από κανέναν άλλον, εκτός από την συστηματική δουλειά
πόρτα-πόρτα των μελών και των φίλων του Μετώπου. Πρέπει ο κάθε πυρήνας μας, το
κάθε μέλος του ΕΠΑΜ να αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς για ολόκληρη την κοινωνία
σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν που να
μην τον πλησιάσουμε, να του μιλήσουμε, να οικοδομήσουμε σχέσεις μαζί του, ώστε
να αντιληφθεί ότι οι έννοιες αλληλεγγύη, δημοκρατία, αξιοπρέπεια δεν είναι
κενές περιεχομένου.
Οι
οργανωμένες δυνάμεις του Ε.Πα.Μ. οφείλουμε να ξαναβρούμε όλους εκείνους που
βρεθήκαμε μαζί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Να ανοιχτούμε σε
φίλους και κυρίως σε όλους εκείνους που δεν μας ψήφισαν.
Απευθύνουμε έκκληση-προσκλητήριο
συνεργασίας σ' όλες τις αποκαλούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, εντός και εκτός
κοινοβουλίου.
Γι’ αυτό, στόχος μας θα πρέπει να είναι
η οργάνωση της κοινής δράσης μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κλιμακωθούν οι λαϊκές
κινητοποιήσεις και ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας να επιβάλει, αφ’ εαυτού, τις
πολιτικές εξελίξεις.
Απευθυνόμαστε
στις ηγεσίες, αλλά και κύρια στον απλό κόσμο, πρωτίστως σε όσους βρεθήκαμε και
βρισκόμαστε μαζί στους δρόμους του αγώνα ανεξάρτητα από το που ανήκουν, τι
ψήφισαν, ή τι πρόκειται να ψηφίσουν.
Η
πολιτική συμφωνία υπάρχει ήδη ανάμεσά μας, ανάμεσα σ' αυτούς που παλεύουν
ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, ενάντια στις τράπεζες, τα
χαράτσια, το γενικό ξεπούλημα και τον εργασιακό μεσαίωνα.
Γιατί
λοιπόν να μην θέσουμε ως βάση της κοινής πολιτικής δράσης αυτά τα αιτήματα, που
ήδη έχουν ζυμωθεί μέσα στον κόσμο και είναι τα μόνα που μπορούν να εξασφαλίσουν
την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των λαϊκών μαζών;
Άλλωστε
εμείς στο ΕΠΑΜ θεωρούμε ότι όποιος με συνέπεια και ειλικρίνεια αγωνίζεται για
τον λαό, για τα άμεσα προβλήματα της επιβίωσης, της καθημερινότητας και της
ζωής του, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί από την πραγματικότητα να συγκρουστεί με
τα δεσμά του χρέους, του Ευρώ και της Ε.Ε.
Αθήνα 28 Σεπτεμβρίου 2014
