(μια πρόταση ουσιαστικού αγώνα για την ανατροπή)
του Σταύρου Κατσούλη
Εισαγωγή
Η κυβέρνηση θέλει να κλείσουν τα φαρμακεία και να εξαφανιστούν οι ιδιοκτήτες της. Αυτό τουλάχιστον, πρέπει να έχει γίνει φανερό πλέον σε όλους τους φαρμακοποιούς. Αντί αυτών, θα αναλάβουν να κάνουν αυτήν την δουλειά - με το αζημίωτο βέβαια, και σε ακριβότερες τιμές - οι πολυεθνικές εταιρείες, σε συνεργασία με τις διεθνείς αλυσίδες πολυκαταστημάτων.
Είναι λοιπόν λογικό να καταλάβει κανείς, ότι αν κλείσουν τώρα τα φαρμακεία, ο τελευταίος που θα πληχτεί με αυτήν την κίνηση θα είναι η κυβέρνηση. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα υπάρχουν φαρμακεία σε λίγο καιρό. Τους ενδιαφέρει μόνο να υπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τους επικυρίαρχους και τις εντολές που παίρνουν από αυτούς.
Τι λοιπόν, μπορεί να κάνει ένας φαρμακοποιός, που βρίσκεται εγκλωβισμένος, από την μία με το να του χρωστά το κράτος συνεχώς και να περιμένει να πληρωθεί, και από την άλλη, να φαίνεται ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι, για να πλήξει μόνο την κυβέρνηση κατοχής και όχι τους απλούς πολίτες; Ας δούμε το ουσιαστικό πρόβλημα πρώτα για να μπορέσουμε να καταλήξουμε και στις πιθανές δράσεις που μπορεί να κάνει ο κάθε πολίτης, για να λύσει όχι μόνο το πρόβλημα των φαρμάκων, αλλά και για να ξεφορτωθεί ολόκληρο τον συρφετό που μας έφερε ως εδώ.
Το πρόβλημα δεν είναι κλαδικό...
Αυτήν την στιγμή στην Πατρίδα μας, έχουμε διάφορα μέτωπα στα οποία ο Λαός μας, προσπαθεί να αντισταθεί μεμονωμένα. Διάφοροι κλάδοι, αντιμετωπίζουν την πιθανότητα αφανισμού και λουκέτων. Τα χρέη έχουν στην κυριολεξία καταπιεί ολόκληρες ομάδες από συμπολίτες μας, από δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, καταστηματάρχες, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες μέχρι και τους μικρομεσαίους. Οι συνταξιούχοι φυλλορροούν με τα πενιχρά τους εισοδήματα. Η βελτίωση της υγείας των πολιτών στα νοσοκομεία αποτελεί πλέον μόνο περιστασιακό γεγονός, με την καταστροφή που έχει επέλθει λόγω της καταστροφικότατης πολιτικής που εκτελείται γράμμα προς γράμμα.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει με την περιγραφή της κατάστασης στην Ελλάδα του Χρέους, αλλά είναι μάλλον προφανές, ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, παρ όλες τις διαφορές που υπάρχουν, δεν είναι πρόβλημα ενός κλάδου και μόνο. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας, δεν πρόκειται να λυθεί αν λυθεί το πρόβλημα ενός κλάδου και μόνο. για παράδειγμα, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα εάν οι φαρμακοποιοί έλυναν το πρόβλημά τους (όσο απίθανο και να είναι να λυθεί οριστικά μέσα στην σημερινή κατάσταση), εάν ο Λαός τον οποίο υπηρετούν, δεν έχει την δυνατότητα πλέον να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους;
Αντίθετα λοιπόν, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι φαρμακοποιοί, είναι κοινό με αυτό που αντιμετωπίζουν όλοι οι απλοί εργαζόμενοι που ζουν στην χώρα μας, και αν δεν λυθεί αυτό συλλογικά και οριστικά, τότε ο φόβος της καταστροφής και του αφανισμού θα βρίσκεται πάντα πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Ποιο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα;
Εφ' όσον το πρόβλημα των φαρμακοποιών ουσιαστικά δεν είναι κλαδικό, πως μπορούμε να προσδιορίσουμε το πρόβλημα με πιο γενικευμένους όρους; Ας το δούμε:
Αυτήν την στιγμή, το κράτος έχει παραλάβει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ένα χρέος, το οποίο έχει διογκώσει τρομακτικά με τις γνωστές σε όλους μας κινήσεις που έχει κάνει από την αρχή της κρίσης. Το χρέος πριν από την κρίση, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά έχει χάσει κάθε δυνατότητα μείωσης του. Επιπλέον, το χρέος αυτό, έχει σε μεγάλο βαθμό αλλάξει φύση, με την μετατροπή μεγάλου μέρους του σε δημόσιο, μέσω της ανακεφαλοποίησης των τραπεζών. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αριθμούς και νούμερα για να στηρίξουμε τα παραπάνω... Αλλά ο σκοπός δεν είναι αυτό σε αυτό το κείμενο. Ο σκοπός εδώ είναι να παρουσιάσουμε το πραγματικό πρόβλημα και τις πιθανές λύσεις του.
Το χρέος αυτό λοιπόν, το οποίο έχει διογκωθεί τόσο πολύ, λόγω της υποτελούς συμπεριφοράς του πολιτικού προσωπικού της χώρας, σήμερα καλείται καθημερινά να το πληρώσει ο απλός Λαός. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό, είναι με την δημόσια παραδοχή του πολιτικού προσωπικού, ότι εφ' όσον η χώρα χρωστά, τότε θα πρέπει να ακολουθεί τις εντολές των δανειστών, μέχρι αυτό το γεγονός να αλλάξει. Άσχετα με αν πιστεύει κανείς ότι αυτή η τακτική θα έχει ποτέ θετικά αποτελέσματα ή όχι, το ουσιαστικό γεγονός σήμερα, είναι ότι για τον παραπάνω λόγο, οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την "κρίση", έχουν αποδείξει ότι δεν πρόκειται να μην ακολουθήσουν την οποιαδήποτε εντολή, μέτρο ή μεταρρύθμιση τους υπαγορευτεί από την Τρόικα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη λογική και έχει κάτσει κάτω να κάνει κάποιους βασικούς υπολογισμούς, γνωρίζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, το κάνει απολύτως σαφές, ότι με την σημερινή "πολιτική" που ασκείται, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από την αδηφάγο παγίδα τους χρέους συνολικά ως χώρα.
Ως εκ τούτου, ένας από τους πάμπολλους κλάδους που νοιώθουν στο πετσί τους αυτήν την υποτελή πολιτική υποδούλωσης στις ορέξεις των διαφόρων τοκογλύφων, είναι και ο φαρμακοποιοί. Το πρόβλημα λοιπόν, είναι ότι εάν δεν ανατραπεί το πολιτικό σύστημα που σήμερα στηρίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά σε δωσιλογικές πολιτικές (στην κυριολεξία, κατά τον ορισμό, εφ όσον έχουν δώσει λόγο και δίνουν κάθε τόσο λόγο να τηρήσουν τις εντολές που τους δίνουν ), τότε δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα ποτέ το σύνολο του πληθυσμού της Πατρίδας μας.
Προσοχή με τα συνδικαλιστικά όργανα...
Ο συνδικαλισμός, η καλύτερα η οργανωμένη συσπείρωση των εργαζόμενων για την υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, είναι γενικά θεμιτό και αναγκαίο πράγμα για κάθε κλάδο που θέλει να εξασφαλίσει τα δικαιώματά του. Αυτό βέβαια, ισχύει όταν ο συνδικαλισμός έχει ως αποτέλεσμα την πρακτική, πραγματική και ουσιαστική υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων, ασχέτως με το ποια κυβέρνηση ή ιδεολογική πολιτική βρίσκεται στην εξουσία ανά πάσα στιγμή. Σήμερα, κακά τα ψέματα, αλλά και κατά το παρελθόν, έχουμε προσωπικές εμπειρίες, όπου οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών φορέων ή παρατάξεων, για τον έναν ή άλλο λόγο δεν καταλήγουν να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, ή και συνδυασμός κάποιων. Υπάρχει η περίπτωση της ανικανότητας, όπως και η έμμεση ή άμεση εκμετάλλευση από κομματικούς μηχανισμούς ή συμφέροντα. Υπάρχει η συνεργασία με συμφέροντα της εργοδοσίας, αντί αυτών των εργαζομένων. Ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετική άποψη για το τι ισχύει σε κάθε περίπτωση. Αλλά εδώ, ο μόνος τρόπος για να κρίνει κανείς, είναι δια του αποτελέσματος. Εάν κανένα εργασιακό ή άλλο δικαίωμα δεν έχει βελτιωθεί ή διεκδικηθεί επιτυχώς, τότε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω ισχύουν. Εάν κανένα πρόβλημα δεν έχει επιλυθεί, τότε και πάλι κάποιος πρέπει να αναζητήσει την αιτία σε ένα ή παραπάνω από τους προαναφερθέντες λόγους. Η αλήθεια είναι ότι η κοινή λογική δεν αφήνει περιθώρια για άλλες εξηγήσεις.
Πόσο μάλλον λοιπόν, σήμερα, όπου κανείς πρέπει πρώτα και κύρια να ορίσει και να οριοθετήσει το θεμελιώδες πρόβλημα και να μην μένει στα κλαδικά θέματα. Χρειάζεται λοιπόν εξαιρετικά μεγάλη προσοχή στις πράξεις και τα αποτελέσματα κυρίως των συνδικαλιστικών σχημάτων, και εάν αποδειχτεί ότι αυτά δεν υπάρχουν ή χειρότερα ακόμη είναι αρνητικά, θα πρέπει τότε να παρακαμφθούν οι παραδοσιακοί μηχανισμοί και να δημιουργηθούν νέοι, άφθαρτοι και ικανοί να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το πρόβλημα.
Ποια πρέπει να είναι η απαίτηση του κάθε απεργού/αγωνιστή/διαδηλωτή
Από τα παραπάνω, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς, ότι κανέναν κλαδικό αίτημα, όσο δίκαιο και αν είναι αυτό και όσο πιθανό να ήαν η δικαίωσή του, δεν πρόκειται να λύσει το θεμελιώδες πρόβλημα στο οποίο μας έφερε η πολιτική τάξη και οι συνεργάτες τους, τόσα χρόνια τώρα. Οπότε, θα χρειαστεί ένα νέο αίτημα. Το αίτημα αυτό, θα πρέπει να έχει ως άμεσο και ξεκάθαρο αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καθαίρεση του πολιτικού κατεστημένου, κομμάτων συμπολίτευσης αλλά και αντιπολίτευσης (όποιοι από αυτούς δεν έχουν ξεκαθαρίσει το πρόβλημα συγκεκριμένα), συμπεριλαμβανομένων και όσων συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι ξεπουλημένες στα συμφέροντα αλλά και ολόκληρου του μηχανισμού διαπλοκής και χαλιναγώγησης της κοινωνίας μας.
Το πιο λογικό και άμεσο αίτημα λοιπόν, θα πρέπει να είναι η ανατροπή του καθεστώτος, όπως ορίστηκε μερικές γραμμές πιο πάνω. Στην κοινή γλώσσα του Λαού, αυτό μεταφράζεται ως εξής:
"Δεν σας αναγνωρίζουμε, αφήστε τα κλειδιά του κράτους και της κυβέρνησης και φύγετε τώρα αμέσως!"
Αυτό είναι το μόνο αίτημα που έχει νόημα σήμερα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι απλά κάποιες πολιτικές, αλλά ολόκληρο το σύστημα διαπλεκόμενων συμφερόντων και προσώπων που εργάζονται καθημερινά ακολουθώντας τις εντολές των αφεντικών τους.
Ποιος πρέπει να είναι ο αγώνας;
Εάν κανείς ρωτήσει οποιονδήποτε πολίτη σήμερα, θα καταλάβει άμεσα ότι το θεμελιώδες πρόβλημα δεν έχει ιδεολογικό χαρακτήρα. Ο πολίτης δεν έχει αποτελεσματικό κανέναν τρόπο πλέον, όχι να απλά πείσει το πολιτικό προσωπικό για τα αιτήματά του, αλλά ακόμα και το βασικό δικαίωμα, να τις κάνει γνωστές δια μέσου αμφίδρομης επικοινωνίας με αυτό. Ο τρόπος που φέρεται το πολιτικό σύστημα της χώρας μας σήμερα, έχει πάρει μιά ραγδαία τροπή προς τον ολοκληρωτισμό, εάν το κοιτάξει κανείς με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα. Η νομοθέτηση δια μέσου Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, οι παραδοχές ακόμη και καθεστωτικών βουλευτών ότι εκβιάζονται, οι πολλαπλές αναφορές σε μικρά ή μεγαλύτερα πραξικοπήματα στην Βουλή είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που θα πρέπει να μας πείσουν ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Αυτό που λείπει λοιπόν, δεν είναι η εφαρμογή κάποιας ιδεολογίας, αλλά κάτι ακόμη πιο βασικό: Αυτό που μας λείπει είναι μια αληθινή Δημοκρατία, ή εάν θέλετε, οι προϋποθέσεις για να υπάρξει μια φιλική προς την κοινωνία εφαρμογή της οποιασδήποτε πολιτικής. Δηλαδή, σήμερα, δεν υπάρχει καν το υποκείμενο ή το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε πολιτική και να έχει θετικά αποτελέσματα για τον Λαό αλλά και πολύ περισσότερο την ίδια του την συμμετοχή, αλλά ακόμα και αυτήν της εκάστοτε κυβέρνησης, στις διαδικασίες αποφάσεων, σχεδιασμού και υλοποίησης.
Ο στόχος, εφ' όσον και εάν φύγει το σημερινό πολιτικό προσωπικό, θα πρέπει να είναι η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Αυτό όμως, είναι το επόμενο κεφάλαιο στην Ιστορία της Πατρίδας μας, και το κείμενο αυτό δεν θα εστιάσει σε αυτό. Το μόνο που θα πρέπει να κρατήσουμε, είναι ότι εάν δεν ανατραπεί το σημερινό καθεστώς, θα προχωρούμε συνεχώς προς τον απόλυτο όλεθρο και τον απροκάλυπτο ολοκληρωτισμό.
Ο αγώνας λοιπόν, είναι να πάρουμε τα πράγματα και την Πατρίδα στα χέρια μας, και να μην αφήνουμε πλέον αλλότρια συμφέροντα με δικές τους ατζέντες να μας υπαγορεύουν κάθε τόσο ποιος τομέας θα πρέπει να καταστραφεί, για να πληρωθεί ένα επαχθές χρέος. Με λίγα λόγια, μπροστά στην νέου τύπου κατοχή που ζούμε, η μόνη απάντηση είναι ένας νέου τύπου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ο στόχος θα πρέπει να είναι το καθεστώς, και όχι ο πολίτης
Είναι προφανές για κάθε ενσυνείδητο πολίτη και ως εκ τούτου και φαρμακοποιό, ότι δεν θα πρέπει να πληρώσει ο Λαός την προσπάθεια αντίστασης. Θα πρέπει το πλήγμα να είναι εστιασμένο στο καθεστώς που έχει βαλθεί να αφανίσει ολόκληρο τον Λαό, και μαζί με αυτόν τους φαρμακοποιούς.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο φαρμακοποιός;
Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν, τι μπορεί να κάνει ένας φαρμακοποιός; Πριν πάμε σε συγκεκριμένες δράσεις, ας δούμε το γενικότερο πλαίσιο: Η λύση όπως είπαμε είναι να ξεκουμπιστεί το καθεστώς και οι μηχανισμοί του. Αυτό θα πρέπει να γίνει αυτοπροσώπως από τον ίδιο τον Λαό, για να έχει θεμελιώδη Δημοκρατική νομιμότητα. Επίσης, όπως αποδείχτηκε παραπάνω, δεν έχει νόημα να σωθεί ένας κλάδος, όταν ο υπόλοιπος Λαός καταστρέφεται. Οπότε, η κάθε δράση, θα πρέπει να έχει τρεις βασικούς στόχους:
1) Θα πρέπει να θέτει ξεκάθαρα το ένα και μοναδικό αίτημα που έχει νόημα και αποτελεί οριστική λύση: Το να ανατραπεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που μας βιάζει.
2) Θα πρέπει να ενδυναμώνει τον Λαό, με τέτοιον τρόπο ώστε ο κλαδικός αγώνας να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, την στήριξη ολόκληρου του Λαού και τέλος να ενδυναμώνει τον μοναδικό προφανή σύμμαχο που έχει και κοινό συμφέρον, που είναι πάλι ο ίδιος ο Λαός.
3) Θα πρέπει να πλήξει ανεπανόρθωτα το καθεστώς, ώστε να έρθει στα γόνατα και να μην έχει άλλη διέξοδο από την έξοδό του από την πολιτική σκηνή της χώρας μας.
Στα παραπάνω, μπορούν βεβαίως να προστεθούν δευτερεύοντες στόχοι, οι οποίο όμως, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι είναι πράγματι δευτερεύοντες, ούτε οριστικές λύσεις, ούτε αυτοσκοποί.
Με βάση αυτά λοιπόν, μπορούν να προταθούν κάποιες δράσεις που μπορούν να κάνουν οι φαρμακοποιοί για να υλοποιηθεί επιτέλους ο πόθος των περισσότερων Ελλήνων πολιτών στην χώρα:
1) Το κάθε φαρμακείο, θα πρέπει να γίνεται τόπος ενημέρωσης των πολιτών, για τα σκάνδαλα και τις προδοτικές πράξεις του καθεστώτος. Δεν μιλάμε εδώ για ενημέρωση μόνο για τα κλαδικά θέματα των φαρμακοποιών, αν και βεβαίως δεν εξαιρούνται. Μιλάμε για την σταδική και συστηματική αποκάλυψη όλων των παρανομιών, των αντισυνταγματικών μέτρων και γενικά ότι πληροφορία μπορεί να πείσει για την ανάγκη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
2) Το κάθε φαρμακείο, θα μπορεί να γίνει ενημέρωση και τόπος γνωριμίας των πολιτών, ώστε να μπορέσουν να κάνουν παρόμοιες δράσεις σε άλλους χώρους εργασίας, καταστήματα κλπ. Στόχος είναι λοιπόν, να επεκταθούν οι δράσεις που γίνονται στα φαρμακεία, και σε κάθε άλλο χώρο όπου ο πολίτης έρχεται και κοινωνικοποιείται.
3) Μια και επισκέπτονται τα φαρμακεία πολίτες από όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, θα πρέπει να γαλουχηθούν σχέσεις, δια μέσου της ενημέρωσης και την ανάπτυξη ενός αγωνιστικού πνεύματος, με πολίτες και ομάδες πολιτών που έχουν θέσεις κλειδιά σε όργανα και "θεσμούς" του κράτους, από τους οποίους πηγάζει η υλοποίηση των καταστροφικών μέτρων που μας πλήττουν όλους. Συμπολίτες μας που εργάζονται σε υπουργεία, στις ΔΟΥ, στην ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ, γιατροί, δικαστήρια και πρωτοδικεία, υπηρεσίες πληροφοριακών συστημάτων, όλοι πρέπει να ενημερωθούν και να τους εξηγηθεί η ιδέα οργανωμένης δια-κλαδικής και υπερ κλαδικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς θανάτου και καταστροφής.
4) Τα φαρμακεία, με την ζωντανή επικοινωνία που μπορούν να προκαλέσουν, μπορούν να ετοιμάσουν το έδαφος για συνελεύσεις απλών πολιτών στις γειτονιές και άλλες συλλογικότητες, ώστε να επεκταθεί το κίνημα αντίστασης των πολιτών ενάντια στο καθεστώς.
5) Τα φαρμακεία, είναι χώρος όπου οι ανάγκες του κάθε απλού εργαζόμενου πολίτη, αποδεικνύονται ότι είναι κοινές, ασχέτως με τις ιδεολογική τοποθέτηση του καθένα. Είναι λοιπόν απολύτων αναγκαίο, να υπάρξει ανεξιθρησκεία στο θέμα των ιδεολογικών τοποθετήσεων, ώστε ο δοκιμαζόμενος Λαός, να μπορέσει να αισθανθεί ότι ο σκοπός για την Δημοκρατία, είναι καθαρός και ότι ο κάθε πολίτης έχει αξία και είναι καλοδεχούμενος εάν θέλει να αγωνιστεί.
Αυτές είναι μερικές ιδέες, με τις οποίες μπορεί να αρχίσει η εξάπλωση μιας οργανωμένης αντίστασης από τον Λαό μας αυτοπροσώπως. Στην διαδικασία ζύμωσης των πολιτών μεταξύ τους, προφανώς μπορούν να επινοηθούν πολύ περισσότεροι τρόποι αντίστασης. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να κάνουν ότι περνά από τα χέρια μας, για να οργανωθεί ολόκληρος ο Λαός, και όχι μόνο ένας κλάδος. Να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι στην παρούσα κατάσταση, δεν υπάρχει κανένα αίτημα που μπορεί να δικαιωθεί από μια μεμονωμένη συλλογικότητα και να έχει πρακτικό νόημα.
Τι μπορεί να κάνει ο πολίτης;
Από τα παραπάνω, είναι φανερό, ότι το παρόν κείμενο, δεν αφορά μόνο τους φαρμακοποιούς. Αφορά όλους μας, εμάς τους απλούς εργαζόμενους πολίτες, που ποθούμε επιτέλους, να ξεφορτωθούμε αυτό το καθεστώς που μας καταστρέφει καθημερινά. Η κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ότι είναι πολύ δύσκολες γιατί ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κλάδος τους κάνει να βρίσκονται συνεχώς σε κατάσταση πολιορκίας από το κράτος. Θα πρέπει λοιπόν να τους στηρίξουμε, για το δικό τους καλό, αλλά και το καλό της υπόλοιπης κοινωνίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με δεδομένη την ύπαρξη φαρμακείων διάσπαρτα σε ολόκληρη την επικράτεια, έχουμε σήμερα μια ευκαιρία μπροστά μας, για να αποτελέσουν πολλαπλές εστίες και σπίθες αντίστασης, πολλαπλοί πυροκροτητές αγώνα, με στόχο την απελευθέρωσή μας από τον βιασμό μας και την απόλυτη εκμετάλλευση της ερχόμενης γενιάς. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε όλοι μας τα εξής:
1) Να πάμε στα φαρμακεία της περιοχής μας, με μοναδικό σκοπό να πούμε έναν καλό λόγο, και ότι στηρίζουμε τον αγώνα μας.
2) Να τους δώσουμε αυτό το κείμενο, ή να τους πούμε με λόγια το νόημα του κειμένου αυτού.
3) Να διαθέσουμε τον εαυτό μας και κάποιον από τον ελεύθερο χρόνο μας, ώστε να δώσουμε το παρόν στην προσπάθεια που περιγράφεται σε αυτό το κείμενο.
4) Να επεκτείνουμε τον τρόπο προετοιμασίας για αντίσταση, όπως περιγράφεται εδώ, και σε άλλους τομείς.
5) Να κάνουμε ότι μπορούμε για να μετατρέψουμε τα κλαδικά μας ζητήματα σε συλλογικά, με βάση με ποιό πρέπει να είναι το βασικό και θεμελιώδες αίτημα του κάθε Δημοκράτη πολίτη που δεν θέλει να καταστραφεί ολοκληρωτικά η κοινωνία μας.
Νομικές και άλλες δράσεις...
Η οργάνωση του Λαού με βάση τα παραπάνω, εάν γίνει σωστά, θα έχει το ποθητό αποτέλεσμα εάν γίνει σωστά.
Παρ όλα αυτά οι πιο ικανοί και ενημερωμένοι πολίτες, μπορούν να επινοήσουν πιο συγκεκριμένες δράσεις, είτε είναι νομικές αυτές είτε άλλης φύσεως. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορεί να τεθεί σε δευτερεύουσα θέση η οργάνωση του ίδιου του Λαού αυτοπροσώπως.
Ερώτηση: Αυτά όλα ακούγονται λίγο ακραία, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι πιο ήπιο;
Εάν δεν οργανωθούμε υπέρ-κλαδικά σύντομα, τότε είναι που θα αναγκαστούμε να κάνουμε πραγματικά ακραία πράγματα. Η κρίση που μας έφεραν οι επικυρίαρχοι, δεν πρόκειται να σταματήσει να επεκτείνεται και να επιδεινώνεται, όσο εμείς οι πολίτες δεν ανακτήσουμε την εξουσία. Υπάρχει ακόμα χρόνος για να γίνει αυτό αναίμακτα. Η ώρα για δράση είναι τώρα, εάν θέλουμε να αποφύγουμε τα πολύ, μα πολύ χειρότερα.
Σχετικό κείμενο για την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας
Διαβάστε εδώ για μια ευρύτερη ανάλυση.
Καλή Λευτεριά!
Πηγή : http://epamnt.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5502.html
